Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

болаларида нима бўлиши керак бўлса, ҳаммаси бор эди. 
М енинг хонам бизникига келадиган меҳмонлар учун музей 
эди. Онам келганларга м енинг хонам ни ҳам кўрсатиб 
мақтанишни яхши кўрардилар. Телевизор, магнитофон, 
компьютер, плейер, чет эл мебели ва ҳоказолар. Ҳаммаси 
о н а м н и н г дидлари би л ан ж и ҳозлан ган . М ен учун бу 
нарсалар музейнинг экспонатлари каби эди.
Толибнинг хонасида эса \а р хил китоблар, деворларида 
гилам ўрнига манзарали суратлар ва оила аъзоларининг 
расмлари, ҳатто менинг ҳам су рати м бор эди.
Ойгул, шу ресторан ҳам Т ол и бн и н г истаги билан 
олинган. Мен йигирмага кирганимда дадам нима совга 
қилай, деб қолдилар.
Толибдан маслаҳат сўрадим, у бўлса:
— Пул отангники, буни ўзинглар биласизлар, лекин 
мен сен и н г ўрнингда бўлсам , катта би р ош хона очиб 
беринг, деган бўлардим. Чунки у ошхонада 10-15 киши иш 
билан таъминланади. Қолаверса, ҳар хил хайрия кечаларини 
ўтказса ҳам бўлади, - деганди.
М ен э с а д а д а м н и н г б у ҳ о т а м т о й л и к л а р и д а н  
фойдаланиб, Ж ИП машинаси олдирмоқчи эдим. Дадам га 
ўзим нинг фикрим сифатида Толибнинг сўзини айтдим. 
Мана кўриб турганингиздай, ресторан ишлаяпти.
Толиб бу ерда отаси ни хотирлаб, ҳар йили бир марта 
катта қозонда ош пиширтиради ва дадасининг яқинлари, 
ош на-оғайни, тенгқурларини таклиф қилиб, кўнгилларини 
олиб туради.
Санжар тўсатдан олдидаги ароқни очиб, пиёлага куйди 
ва бир кўтарганча ичиб хаёл суриб қолди. У бир нуқтага 
тикилганча қотиб қолди. Санжарнинг кўзларида унинг 
ёшидаги йигитларга хос қандайдир нур йўқ эди. У тирик 
мурдага ўхшарди.
— Ойгул, хафа бўлм асангиз, суҳбатни бош қа кунга