Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

ўйламади. Толиб, онасини бир ёқпик қилиб, уйини сотиб 
уйланмоқчи бўлган, — деди Фарида опа Наргиза олиб келган 
чойдан пиёлага қуйиб, Ойгулга узатаркан.
Ойгул бу хотин билан гаплашиш беф ой да эканини 
билиб:
— Ксчирасиз опа, чойни бошқа сафар ичармиз. Ўғлингиз 
билан к ей и н гаплаш арм ан. Ҳ а л и -в ер и к ел м ай ди л ар , 
шекилли, — деб бу усти ялтироқ, ичи гурбат ва гийбат 
билан тўлиб кетган уйдан чиқиб кетиш учун шош илиб 
қолди.
Наҳотки, Фарида on а га ўхшаган аёллар ҳамма нарсани 
пул, бойлик билан ўлчашса. Бундай аёлларга бачкана 
ўтириш лар, к и й и м -к еч ак лар , тилла тақинчоқларгина 
қувонч бахш этади.
Ойгул турли ўй-хаёллар билан уйига етиб келганлигини 
билмай қолди. Бу аёлнинг гап-сўзларидан сўнг Санжар 
билан \а м гаплашгиси келмаётганди.
* * *
Ойгул иш хон аси га келиб Ф арида о п а н и н г кечаги 
гапларини ҳазм қила олмай, ҳеч нарсага қўли бормай 
ўтирганди. Шу пайт телефон жиринглаб қолди.
— Алло! Эшитаман.
— А ссалом у алайкум. М ен Н аргизаман, си з Ойгул 
опамисиз.
— Ҳа, мен, лекин сизни та ни май турибман.
— Мен Санжар аканинг хотиниман. Кеча бизникига 
келгандингиз.
— Салом, Наргизахон, хўш хизмат?
— Опа, ўзимизнинг уйимиздаман. М ен манзилимизни 
айтсам, шу ерда учрашсак, сизга айтадиган гапим бор эди.
— Хўп, яхши, албатта бораман, - деб ручкасини олиб 
манзилни ёзиб олди.
Ойгул Наргиза айтган м анзилни қийналмай топиб
2 6

---

борди. Наргизанинг уйлари ўта ҳашаматли бўлмаса ҳам, 
дид билан қурилганди. Эш икни Наргизанинг ўзи очди. У