Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

— Ойгул, дадам нинг телевизордан қараб жилмайиб 
турмшларига ажабланманг. Дадам ўлимларидан олдин онам 
учун ўзларинингдил сўзларини айтиб, видеокассетага ёзиб 
қолдирган эканлар.
— Ўша кун менинг тугилган куним экан, — деб Толиб 
ҳи к оя си н и давом этти р ди , — Ўша куни б и з тугилган 
кунимни биринчи бор дадамсиз нишонлаётгандик. Онам 
бешикни тебратиб «атла» айта бошладилар. Бу хонанданинг, 
бу ашулачининг овози таниш эди.
— Б и л а с и зм и , О йгул, б ал к и ана шу 14 ёш и м да 
тинглаган он ам н и н г алласи Она деган бую к си й м он п  
англашимга ёрдам бсргандир. Менга ўша дамда отамнинг 
телевизордаги сиймосига жон кириб, у киши ҳам хотиржам 
уйқуга кетаётгандай туюларди. Онамнинг аллаларидан бутун 
борлиқ хотиржам бўлиб, мудраётгандай эди. Онам ўша 
кундан бош лаб, менга катталар билан суҳбатлашгандай 
муомалада бўла бошладилар. Онам гарчи мен ўғил бола 
бўлсам \а м , овқат қилпшни, кир ювишни, уйни сарамжон 
тутишни, дазмол босиш ни, ҳатто тикишни ҳам ўргатдилар. 
К ейинги йили тугилган куним да ўзим ош дам ладим . 
Дастурхон тузаб онамни кутиб олдим. \ а , Санжар \ам менга 
қарашиб юборди. Ўша куни дўстимдан қимматбаҳо совға 
\ам олдим, у ўзи ёқтирган кросовкасини совға қилди. Унга 
дадаси бош қасини олиб берганди.
О нам
м е н г а я ш аш н и
ў р г а т д и л а р . 
Бу б о ш га  
хур сан дч и ли к м и , гам м и, ним аики келса, тақ ди р н и н г 
синови эканини ҳамиша уқтирардилар. У киши менга ота, 
ака-ука, опа-сингил, яхши дўст бўлдилар. Мен \еч қачон 
ў зи м н и у киши би л ан ёл ги з сезм а д и м . Ҳ ар қандай 
қ и й п н ч и л и к н и м а р до н а в о р ен ги ш н и мен м еҳ р и б о н