Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

гаплашаверардилар.
Отабек эртаси куни синглисини олиб шаҳарга тушиб 
кетди. У тўрт кундан сўнг қайтиб, Санжарга кўп хабарлар 
олиб келди.
- Демак, мен улар учун ўлибман-да, — деди Санжар 
огир уф тортиб.
— Ҳаммалари сог-саломат юриш ибди экан. Дўстингиз 
озгина вақт ўзларини ём он ҳис қилибди. Л екин ҳозир 
батамом ишга қайтиб, яхши юрибдилар экан.
112

---

- Биласизми, Отабек. Ҳаммадан ачинарлиси шуки, мен 
узим учун Меҳри онанинг ёнига қабр к о ^ а т и б қуйгандим. 
Ўша қабрда анави аблаҳ Аҳмад ётгани менинг ғазабимни 
келтиряпти.
Отабек шаҳардан Санжар ҳақида жуда илиқ гапларни 
эш итиб қайтганди. Уни бирор инсон, хо.\ катта, хоҳ кичик 
ёмон демаганди. Унинг ўлимини м аҳа л л а с и д а ги л а р катта 
фожиадек қабул қилишганди.
- Бир томондан Санжар ака, сизга ҳавасим келади. 
Чунки ҳар қандай одам тириклигида шундай самимий 
сўзларни ҳар доим ҳам эшитавермайди, - деб кулиб қўйди 
Отабек.
- Ҳа, шундай, лекин эзгулик йўлига киришимга ўша 
Толиб дўстимнинг ҳиссаси катта, агар унинг айтганларини 
қ илм аганим да, балки одам лар қутулганим изга шукр, 
дейишаётган бўлармиди, - деб Санжар ҳам кулиб қўйди.
Санжар қандай инсонлигини ўғлидан эшитган Маҳкам 
аканинг унга бўлган меҳри янада ошганди. Маҳкам ака у 
тузалиб оёққа тургандан сўнг милицияга хабар бермоқчи 
эди , лекин энди бу ф икридан қайтди. Ёпиғлиқ қозон 
ёпиғлигича қолсин, кейин нима бўлишини вақт кўрсатади, 
деб уни ўз ўғлидек парваришлашни давом этди.
К у з п а й т и ҳали д а р а х т л а р б а р г л а р и н и т ў к и б  
улгурмасдан, тоғда совуқ тушиб, чўққиларни қор қоплай