Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

билан. Отабекка тоғҳавоси ёққаниданми, жуда ўзини енгил- 
эркин тутарди. У жуда говдали, билаклари бўртиб чиққан, 
елкалари кенг, ҳақиқий улоқчи йигитларга ўхшарди.

---

- Ука, улоқ ҳам чопиб турасизми? — деди Санжар 
қизиқиб.
— Э -й ў қ , ака, ҳ о зи р б и зд а улоқчи от й ўқ. 
J V I c h
институтимизда кураш тўгарагига қатнашардим. Узбек 
кураши бўйича институт чемпиони эдим. Улоққа келсак, 
бировнинг отида улоқ чопишни ёқтирмайман. Лекин бир- 
иккита зоти тоза ҳақиқий от олиб боқиш ниятим йўқ эмас. 
Ҳар йили улоқ бўлганда дадам совринга битта соғин сигир 
қўядилар. Мен дадам билан яшаётганимга икки йилдан 
ошиб қолди. У кишининг ёнига келишим осон бўлмади. 
Биласизми, Санжар ака, қолган умримни уларга бахшида 
қилсам ҳам дадамга қилган ноҳакдигим учун ўзимни кечира 
олмайман...
Бирдан С анжарнинг дарди қўзиб қолди. Санжарни 
т и т р о қ б о с и б , суяк л ари қақш аб о ғ р и р д и , б а д а н и д а  
қандайдир тошма пайдо бўлиб қичишарди. У ғужанак бўлиб 
инграшни бошлади. Отабекнинг якка ўзи уни боғлашга 
кучи етмасди. Санжар ҳам ўзига ўхшаган жуда бақувват 
эди. У югурганча ўтовдан чиқиб дадасини бошлаб кирди. 
Улар бир амаллаб Санжарнинг оёқ-қўлини боғлашди. Мана 
и к к и о й д и р к и шу й ў с и н д а уни о гу и с к а н ж а с и д а н  
қутқаришга ҳаракат қилиш арди. Унга мажбуран турли 
гиёҳларда; тайёрланган дамламаларни ичириб, баданидаги 
тошмаларни ҳам ўша дамламаларда артиб туришарди. Санжар 
инф ай-инграй чарчаб ухлаб қоларди. У эртасига шундай 
аҳволга тушганини эслай олмасди. Ота-бола ҳам унга лом- 
мим д е й и ш м а с д и . У б и л а н \е ч н ар са б ў л м а га н д а й