Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

— М енинг исмим Санжар, Толиб эса менинг дўстим. 
Меҳри она дўсти м н и н г онаси эдилар. М сн бир а б л а \, 
н о н к ў р о д а м м а н , ўз д ў с т и н и н г о н а с и н и ў л д и р га н , 
тўғрироғи, у к и ш и н и н г ўлимига сабабчи бўлган, бир 
ношуд дўстман, - деб бир бошдан ҳамма бўлган воқеаларни 
айтиб берди. У шундай гапирар эдики, сўларининг ўртасида 
фақат ўзини лаънатларди. У бошига тушган бу кулфатда
105

---

фақат ўзини айбдор деб биларди. Санжар қўллари билан 
юзи ни беркитиб ўксиниб йиғларди. У анча йиғлаб, сал 
юрагини бўшатиб олгач ran и ни давом эттирди.
— Ака, мен бу гапларни сизга айтиб, ўзимни ок^памоқчи 
эмасман. Мени қийнаётган нарса бошқа. Биласизми, мен 
дўстимни ёлғиз, меҳрибон онасидан маҳрум қилдим. Боз 
устига, у буй ни га туҳмат тош ин и ос и б қамоққа кирди. 
Лекин у мен аблаҳга бир оғиз ҳам ёмон суз айтмади. Мен га 
бўлган м ун осабати н и заррача ҳам ўзгарти рм ади . Биз 
иккимизнинг уша разил Нсъматга қарши ҳеч қандай далил- 
и сботи м и з йўқ эди. Ш унинг учун ҳам милицияга бор 
ҳақиқатни айтолмасдик. Мен ҳаммасини бўйнимга олиб 
қа мал ишга рози эдим , лекин бунга Толиб қатъий қарши 
чикди. «Бўйнингга олган кунинг мен ўзимни ўлдираман», 
деди. Бу гапни у шунчаки айтмаганди. Уни мен жуда яхши 
билганим учун сўзига кирдим. Менда биргина йўл бор эди, 
у ҳам бўлса ўзим ни ўлдириш , чунки м ен и н г ўлимим  
Т ол и бн и туҳм атдан қутқарарди. Қ отилликдаги барча 
гумонларни ўзимга қаратиш учун маҳалламиз одамлари 
ёллаган адвокат қиздан ф ойдаланм оқчи бўлдим . Унга 
ўзим ни жоҳил, ёмон инсон қилиб кўрсатишга ҳаракат 
қилдим. У қизнинг исми Ойгул эди. Билмадим, бунинг