Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

гиёҳлардан тайёрланган дориларни берарди. Санжар аста- 
с е к и н аҳвол и яхш и т о м о н г а ў зг а р а ё т г а н и н и с е з д и .
104

---

Елкасидаги оғриқ умуман йўқолди. Ю зларининг шиши 
қайтди, оёғида ҳам унча оғриқ сезилмасди. Аҳён-аҳёнда 
бош ининг оғриб туришини ҳисобга олмаганда анча ўзига 
келиб, бир-икки қош иқ овқат ҳам томоғидан ўтадиган 
бўлиб қолди. Унинг хотираси ҳам аста тиклана бошлаганди. 
Маҳкам ака жирканмай, унга идиш тутиб парвариш қиларди. 
Аста-секин ўрнидан турадиган бўлиб қолди. Унга қўлбола 
қўлтиқтаёқ ҳам ясаб беришди. Бу ерга келганига икки ойга 
я қ и н л а ш и б қ о л га н б ў л с а - д а , М аҳк ам ака у н д а н  
кимлигини, ҳатто исмини ҳам сўрагани йўқ. Кунларнинг 
бирида гулхан атрофида ўтиришганда, Санжарнинг ўзи ran 
бошлади.
— М аҳк ам а к а , и с м и н г и з н и ҳам ў ғ л и н г и зд а н  
суриштириб билиб олдим. С из бўлса мендан кимлигимни 
ҳам сўрамадингиз.
— Ҳ а, с и з ўша куни м ен и н г м еҳм он и м э д и н г и з. 
Қолаверса, парваришга муҳтож бир бсмор эдингиз! Мана 
энди ўзингиз кимлип чгизни айтиб бсраверасиз. Аммо сиз 
учун ким яхши, ким ём онлигини ҳар куни уйқунгизда 
алжираб гапириб турибсиз, — деб мийиғида кулиб қўйди 
Маҳкам ака ёниб турган гулханга ўтин ташлар экан.
— Демак, исмимни билар экансиз-да.
— Йўқ, и см и н ги зн и -к у билм адим , лек и н ҳар куни 
уйқингизда тинмасдан Меҳри онадан, Толибдан кечирим 
сўрайсиз.
Санжар ёниб турган оловга тикилганча, чу
1
<ур ўйга 
чўмиб қолди.
— Хўш ука, исмингизни айтасизми? — деди Маҳкам 
ака Санжарнинг хаёлини бузиб.