Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

у д д а с и д а н
ч и қд и м м и - й ў қ м и , 
л е к и н
у ч и н ч и  
учрашувимиздан сўнг у менга нафрат кўзи билан қарашни 
бои лади. Ойгул Толибни оқлаб, қамокдан олиб чиқишига 
анкқ ишонардим. Чунки у Меҳри онанинг ўлимида мендан 
гумон қила бош лаганди. Энди менга ўзим ни қачон ва 
қ аерда, қандай қ и ли б ўл ди р и ш и м н и рсж алаш тириш  
қолганди, холос. Аммо мени яна бир нарса қийнарди. Дўстим 
оқланиб чикди ҳам, мен ўлиб ҳам кетдим, лекин анави 
р а зи л л а р
я на 
р а з и л л и к л а р и н и
д а в о м
э т т и р и б  
юришаверадими, деган ташвиш юрагимни ўртарди. Худога 
нолам ет д и м и ёки М еҳр и она у ёқ дан т у р и б ёрдам  
бердиларми, ўша ифлос Неъмат менга ўзи қўнғироқ қилиб 
қолди. Мен ўша куниёқ уни ҳам у дунёга ўзим билан олиб 
кетиш режасини туздим. Бу одам қиёфасидаги иблисларни
106

---

бир марта эмас, ўн марта ўлдирсам ҳам дўстим олдидаги 
гуноҳимни ю волмасдим, лекин менинг кўзимга бундан 
ўзга йўл кўринмасди. Неъматни бир нарса қизиқтирарди, 
у қам бўлса пул. Қ арзимни бериш ни ва яна оғу бўлса 
олишимни айтиб, уни довондаги бир чеккароқ ошхонада 
учрашишга кўндирдим.
* * *
Санжар келишилган жойга етиб келган и да оқшом пайти 
эди. У ош хона ичкарисига кирганда, бу оғуга ўр га ниш и га 
сабабчи бўлган, аёл бош и билан разолат ботқоғига ботган, 
онаси таништирган ўша қиз бир четдаги столлардан бирида 
ўтирарди. У Санжар билан худди тасоди ф ан учраш иб 
қолгандай сўрашди.
— Санжар ака, борм и си з, жуда ўзгариб кетибсиз, — 
деб ўзи ўтирган стол га таклиф қилди.