Muallifdan

* * *

Мен ҳозир Ерни ушлаб тўхтатаман. Нега тинмай айланаверади у. Наҳот зерикмаган бўлса?

Ернинг охири қайда? Тасаввурни-чи?..
Аниқ рақамларни жиним суймайди. Учбурчаклар — тасаввур қафасларидир.
Хаёл чўқмоғи қисқа зотларнинг умри ҳам қисқадир. Машаққатнинг охири роҳат. Роҳатнинг охири яна машаққат. Куннинг охири тун. Туннинг эса охири йўқ.
Бир оғиз совуқ сўз билан дилинг яна зимистон.
Лоақал, бир кунгина кечгача бахтли бўлиб юрган одамни топиб беринг менга!
Сиз минг машаққат билан чиққан чўққида капалак ҳам бор. Кумурсқа ҳам яшайди. Сизнинг бу ютуғингиз улар учун оддий бир турмуш ташвиши. Улар кунда-шунда.
Мен ҳидлаб тўймаган бедани бия қарсиллатиб чайнайди.
Ялпизни сув оқизиб кетади. Мен кўзимга суртган сувда қурбақа чўмилади.
Момақалдироқ дунёни бошига кўтариб ҳайқиради.
Юлдузлар қўрқиб қочиб қолишади. Булутлар йиғлашга тушади. Ер юзида қўзиқоринлар туғилади. Ҳар қандай ҳайқириқ сўнггида нимадир дунёга келади.
Нимадир дунёдан кетади.
Кулиб гул очилади — йиғлаб шабнам тўкилади.
Дарё тошади — тоғ нурайди. Келин хўрсинади — янга эрмак қилади...

* * *

Одам дунёга бир марта келади. Шу бир калима сўз билан қанча савоб ишлар қилиш мумкин. Шу бир калима сўз пинжида қанча гуноҳга ботиш мумкин.

Бу гапни агар қариқиз айтса, йиғлагинг келади. Сатанглар айтса, энсаси қотади одамнинг.
Қўй ўша севги-певгингни, ажрашинглар, дейди бойвучча она қизига. Одам дунёга бир марта келади!
Сени бир ҳафтада онаси ўпмаганига уйлантириб қўяман-е, дейди такаббур ота ўғлига: Ажраш.
Одам дунёга бир марта келади!
...Олисга қатновчи автобус ҳайдовчиси йўл бўйи хаёл суриб келаётганимни кўриб, мени гапга солади.
Ҳа, йигит. Бунча ўйчансиз, севиб қолдингизми? Мен индамайман.
Севги йўқ, дейди у жаҳлим чиққанидан ҳузур қилиб. Севги сувга чўкиб кетган. Тоҳирнинг сандиғида...
«Қалай, бопладимми?» Бу — унинг қовоқ юзидаги ним табассум.
Мен ундан қутулиш учун жилмайган бўламан. У буни ўзича тушунади.
Энди насиҳатга ўтади: Хафа бўлмагин-у, бўшанг йигит экансан, оғайни.
Шунақа хаёл суриб юраверсанг, хотинсиз қоласан. Севги ҳаракатнинг асири, дейди.

• 
  Ўзингиз севиб уйланганмисиз? Саволим унга ёқмайди. Шубҳаланиб бир қараб олади. Ва иддао билан: Бўлмасам-чи! Севган қизимга уйланганман, дейди.
  
• 
  Ахир, севги сувга чўкиб кетган-ку, дейман. Тоҳирнинг сандиғида.
  

У энди эшитмаганга олади. Мен ҳозир чамбаракни шеригимга бердим, дам олмоқчиман, дейди. Кейин яна қулоғимга
шивирлайди: хафа бўлма, устидент, ҳазиллашдим.
Осмоннинг охири қаерда, дейман унга жиддий. У, ҳеч нарсани тушунмадим, дегандек елка қисади.
Мана, у шундай юрагимнинг ёнбошида хуррак отмоқда. Мен унинг уйғониб қолишидан қўрқаман!

Мудроқ босган дилим, Айтаман бир сир,

Тангри уйқуни-да Паллада тортар. Уйқу — ҳам
Насияга берилган умр, Уйқунг ортган сайин Қарзинг ҳам ортар...