Microsoft Word pirimqul qodirov erk ziyouz com doc

www.ziyouz.com кутубхонаси 
32
Ўғилчалари Мухтор ҳам дарахтларнинг панасида туриб, дадасининг сувда сузишини 
томоша қилаёттан экан. Саттор сувдан чиқаётиб уни ва нарирокда бузоқни арқонидан ушлаб бу 
ёкқа қараб турган Ойшахонни кўриб қолди. Она-боланинг томошабинлиги Сатторга алланечук 
нохуш туюлди. У энсаси қотгандай бўлиб Мухторга юзланди: 
— Нега бақрайиб турибсан? Чўмилмоқчимисан? Қани, кел! 
Бола уялиб ойисига қараб қочди. Ойшахон ўгирилиб, Сатторнинг баданини кўрди, эрининг 
келишган қадди-қомати ва таниш жозибасини ҳис қилиб, юраги «жиғ» этиб кетди. Товуши 
алланечук титраб: 
— Эҳтиёт бўлинг, бу йил дарёда сув кўп! — деди. Шу билан у ўзининг Сатторга маҳрам 
эканини ва эрини тергашга ҳам ҳақи борлигини айтгандай бўлди. 
Агар Ойшахоннинг ўрнида Розия бўлганда, Сатторга унинг ўгирилиб қарагани ҳам, 
тергагани ҳам бениҳоя ёқар эди. Бироқ Ойшахоннинг маҳрамлиги Сатторнинг ғашини 
келтирди. У хотинига жавоб бермай қовоғини солиб сувга қайтиб тушди. 
Саттор ўзида Ойшахонга нисбатан соф муҳаббат туйғуси ҳеч қачон бўлмаганини яна 
оғриниб ҳис қилди. Хали кўзи очилмаган пайтда охирини ўйламай уйланганлиги ҳозир унга 
умрбод тузатиб бўлмайдиган бир букрилик бўлиб туюлар зди. Букриликни дарё ювиб кетиши 
мумкиндек, Саттор оқин сувда ҳолдан тойгунча сузди. Сўнг аъзойи баданида карахтликка 
ўхшаш бир осудалик ҳис қилиб, ғира-шира қоронғиликда уйга қайтди. 
Бу орада Ойшахон ҳам ювиниб, тараниб, кийимларини алмаштириб олган эди. Эгнида 
гулоби ранг крепдешин кўйлак, кўк бахмал нимчаси кўкрагини бўрттириб, белини хипча қилиб 
кўрсатади. Икки ўрим узун сочлари юрганда тақимига урилиб тўлғанади. Оёғида енгил шиппак. 
Қадам олиши, қувноқ чеҳраси бугун Ойшахон учун байрам эканини айтиб туриюди. 
Сатторни кўришга келган ёру биродарлари ҳам Ойшахонни табриклашади: 
— Қалай, хўжайин келиб хурсанд бўлиб қолдингизми? 
— Раҳмат, хуш келибсизлар!.. 
Айвонга жой қилинган, дастурхон ёзилган эди. Хосият хола қўшнининг ўғилчасига пул 
бериб, магазинга юборган экан, уч-тўрт шиша ичкилик ҳам келди. 
— Э, бормисиз, Хосият хола! — деб мўйлов қўйган йигит хурсанд бўлиб шишаларни 
дастурхоннинг бир четига терди. — Мен сизга қойилман. Тушунган оналардансиз-да! 
— Ҳа, ҳозир шу ўлгурсиз меҳмон кутиб бўлмаслигини тушуниб қолганмиз! — кулди Хосият 
хола. — Ош бўлсин, хурсандчилик қилинглар. Сатторжонни маст қилиб қўймасаларинг бўлди! 
— Э, бугун Саттор ичмасидан маст! — деди мўйловдор йигит. — Тўйган қўзидай бўлиб 
ўтиришини қаранг! 
Гур-гур кулги Сатторни ҳам ўз оқимига бўйсундириб, кайфини кўтара бошлади. Мўйловдор 
йигит ҳозир колхозда аравакаш эди. Саттор шунга ишора қилиб: 
— Қуруқ опқочасан-а, Йўлдош, — деб қўйди. 
— Араваними? — сўради Йўлдош. — Минадиган одам топилмаяпти, топилса шотисига 
миндириб ҳам опқочар эдим! 
Аския бошланиб кетди. Саттор бундан беш йил бурунги тўй кечасини эслади. Ўшанда 
Йўлдош унинг куёв жўраси эди. Саттор ундан ҳар хил аскиялар, латифалар эшитавериб, жуда 
ташна-ю, бетоқат бўлган эди. Сатторнинг ўшандаги туйғулари яна қайтиб кела бошлади. Икки-
уч қўл ичилгандан кейин, унга боя букрилик бўлиб туюлган нарса текисланиб кетганга ўхшади. 
У нозик ҳислардан батамом қутулишни истарди, ароқ ва аския бунга ёрдам беришини пайқаб: 
— Йўлдош, косагули бўлсанг дурустроқ қуй, бадан жимиллайдиган бўлсин! — деди. 
— Мен қуяман, сен шаҳарда эшитан ҳалигидақа... қизиқ гаплардан оласанми? 
Саттор атрофига қараб, гапларини аёллар эшитолмаслигига қаноат ҳосил қилди-да: 
— Бўпти! — деди. 
Ойшахон уларнинг сўзини эшитмаса ҳам, ширакайф кулгиларидан гап нима ҳакда 

---

Пиримқул Қодиров. Эрк (қисса)