Microsoft Word pirimqul qodirov erk ziyouz com doc

www.ziyouz.com кутубхонаси 
4
ифодаси кўринди. Афтидан, меҳмон у билан ҳали яна бирга сайр қилишни истайди. Аммо ҳозир 
Розия уйга кетмоқчи. Бугун кечқурун уни кўпдан ҳаяжонлантириб юрган учрашув бўлиши 
керак. Унгача Розия бирпас дам олмоқчи, сўнг ювиниб, кийимларини алмаштириб чиқмоқчи. У 
Сатторни бундан бир ҳафта олдин кўрган, аммо бир ой кўрмагандай соғинган. Бугун кечқурун, 
яна бир неча соатдан кейин уни кўришини ўйласа, кўнглида бор чигалларини унинг қўли билан 
ечиб, бир умрга бахтиёр бўлиши мумкинлигини гўё олдиндан ҳис қилади-ю, юзи сирли ва 
оловли туйғулардан яшнаб кетади. 
Шундай пайтда Розия Максимичга беҳад чиройли кўринади. 
«Сулув сулув эмас, суйган сулув» деганларидай, муҳаббат Розиянинг қалбидаги ҳамма гўзал 
туйғуларини уйғотиб юборган эди. Уйғонган туйғулар унинг ҳуснини алоҳида бир қизлик 
жозиба чулғаб, шундай сеҳрли килиб кўрсатар эдики, уни кўрган ҳар қандай эркак киши 
беихтиёр яна кўргиси келар эди. Максимич ҳали бунинг сабабини билмаса ҳам Розиянинг латиф 
юзида, эҳтиросли нигоҳида, ҳар бир ҳаракатида кишини ўзига тортувчи алоҳида бир сеҳр 
борлигини боя чорбоғда биринчи марта ҳис қилган ва бехосдан унга кизиқиб колган эди. Розия 
унга одам зотининг орасида кам учрайдиган бир табиат мўъжизасига ўхшаб кўринар, Максимич 
уни яқинрокдан билгиси келар эди. 
— Тошкент мен кутгандан ҳам иссиқ экан. Юринг, Розия, биттадан сув ичайлик ёки сиз 
мороженое ейсизми? 
Розия сув дўкони яқинроқ эканини кўриб: 
— Йўқ, майли, сув, — деди. 
Максимич икки шиша сув олиб келгунча, Розия юмалоқ мармар столчанинг ёнига бориб 
турди. «Қизиқ бўлди-ку! — дерди у ўзича. — Наҳотки, бу одам ишқибозлик қилмоқчи?» 
Розия чорбоғдаги кенгашда Максимичга ҳамма алоҳида эҳтиром билан муомала килганини 
эслаб, бу тахминига ишонгиси келмади. Москвалик мутахассислар Тошкентда метрополитен 
қурилишига оид мураккаб муаммоларни ўрганишга келишган эди. Ҳали метро қуриш ҳақида 
ҳукумат қарори чиққан эмас, ҳозир шунга тайёргарлик борар эди. Москвалик катта 
мутахассислар — Максимич уларнинг орасида энг нуфузлиларидан эканини Розия аллақачон 
пайқаган эди — булар масаланинг ҳал бўлиш-бўлмаслигига катта таъсир кўрсатишлари мумкин 
эди. Давлат аҳамиятига эга бўлган бу катта иш қаерда-ю, ўзидан икки баробар ёш қизга 
ишқибозлик қилиш қаёқда? Бу икки нарса Розиянинг ҳаёлида бир-бирига мутлақо тўғри келмас 
эди. 
Максимич стаканларга сув қуяётиб: 
— Нималарни ўйлаяпсиз, Розия, билсак мумкинми? — деди. Бу савол кўпдан бери таниш 
ёки қадрдон бир қизга қаратилгандай нафис ва шўх оҳангда берилгани ҳам ғалати эди. 
— Мумкин, — Розия сал қошини чимириб, гапни атайлаб иш мавзуига бурди. — Метрони 
ўйлаяпман. 
Унинг гап оҳангида «метрони ўйлаб сиз билан бошлашиб юрибман-да!» деган бир маъно 
бор эди. Максимич буни тушуниб, ўзини Розияга бунчалик яқин олиши ўринсизроқ эканини 
сезди ва овозига расмий оҳанг бериб сўради: 
— Чорбоғда берган ахборотингизга қараганда, сиз ҳам Тошкент метроси учун жон куйдириб 
юрганга ўхшайсиз? 
— Бу рост. Лекин бундан қатьи назар бизнинг ахборотимиз... 
— ...Яхши тузилган, Розия, ахборотингиз менга ёқди. Тошкент тупроғи нам тегса 
ўтирадиган тупроқ экан. Сиз чизиб кўрсатган ер ости сувлари... Ана шу сувларнинг намига 
тўйиб шиббаланган қатлам бизни жуда кизиқтиради. Қачондир бир вақт Тошкентда метро 
қурилса, пўлат излар ўша қатламнинг энг юқори чизиғи бўйлаб ўтиши керак. 
— Қачондир бир вақт? Сизнингча, яқин йилларда метро қурилиши бошланмайдими? 
— Билмадим. Қарор қабул қилинишидан олдин ҳамма жиҳати яна бир яхшилаб текширилса 

---

Пиримқул Қодиров. Эрк (қисса)