Microsoft Word pirimqul qodirov erk ziyouz com doc

www.ziyouz.com кутубхонаси 
15
Саттор ҳам унинг изми билан дунёнинг нариги четигача боришга тайёрдек: 
— Юринг! — деди. 
Розия Сатторнинг билагидан олди. Иккови анҳорнинг пиёдалар кўпригига караб кетишди. 
Шу вақтгача товуш чиқармай жим оқаётган анҳор кўприкдан берида аллақандай 
нишабликка дуч келиб, тоғ дарёсидай шовиллаб ўтаётгани билинди. Саттор қарама-қарши 
томонга кетаёттан шиддатли тўлқинларга қаради. Уларнинг ҳар бири осмондаги ойдан бир 
бўлак синдириб олиб, ўзи билан оқизиб кетмоқчи бўларди. Аммо ойнинг сув юзига сочилган 
акси тўлқиндан-тўлқинга ўтиб, Сатторлардан ажралмасдан оқимга қарши сузиб борарди. 
Сатторнинг қалбидаги зиддият ҳам мана шу тўлқинларга ўхшар, Розиядан тушаётган сеҳрли 
нурни ой нури каби чил-чил синдириб оқизиб кетмоқчи бўларди. Тўлқинларга бўйсунмаётган 
бу нур эса гўё, Сатторнинг ўзини оқимга қарши бошлаб борар, Розиядан бошқа ҳамма нарсани 
унутишга, нурдай эркин бўлишга ундарди. Розия стадион томонидан устма-уст эшитилиб 
турган қийқириққа боши билан ишора қилиб кулди: 
— Футбол ишқибозлари роса бақиряпти-ку! 
Розия стадионда бақираёттан одамларни эмас, Саттор ҳозир ёнгинасида бўлаётган ўйин 
шовқинини эшитмаётганлигидан завқланиб кулмоқда эди. Саттор буни гўё тан олди ва 
Розиянинг ҳазилига яраша шўхроқ жавоб қиларди: 
— Лекин бақираётганлар бошқа, Розия. Ҳақиқий ишқибозлар бақирмайди. Рустам-достонга 
ўхшаб наъра тортишади. 
Минглаб ишқибозларнинг бир овоздан «у-у-о-а-аҳҳ!» деб нидо қилгани яна эшитилди. Розия 
қувноқ товуш билан: 
— Шуми? — деб сўради. 
— Бу ҳали наъра эмас. Лекин «оҳ» урса осмон ларзага келади дегани шу. Қаранг, 
Алпомишга ўхшайдими, йўқми? 
Саттор Алпомишни кўрган одамга ўхшаб гапиргани ҳам Розиянинг завқини келтирди. Розия 
жўрттага унга тақлид қилди: 
— Алпомишгами? Ўхшайди! Метро Бойчибар бўлади-ю, унга мана шу Алпомишингиз 
минади... 
— Минса жуда ярашади! 
— Боя мен шу гапингизни москвалик меҳмонга айтиб кулгига қолдим. 
Розиянинг сўнгги гапида ноз аралаш эркалик бор эди. Унинг бу эркалиги ҳам Сатторга жуда 
ёқимли туюлди: 
— Менинг гапим факат энг ёқимли кулгига сабаб бўлиши мумкин, — деди у Розиянинг 
сўзидан ҳам олдин, эркалигига жавоб бериб. 
— Гапингизнинг обрўси мунча баланд? — деб Розия яна тегишди. 
Бу орада улар кўприқдан ўтиб майдонга қараб кетдилар. Йўлларида учраган одамлар 
икковига қизиқиб қараётганларини Розия энди сезди. Чироқлар тагида қўлтиқлашиб келаёттан 
чиройли-чиройли учта қиз гоҳ Сатторга, гоҳ Розияга ҳавас билан тикилиб ўтишди. Шу пайт 
Розия ўзидан ҳам, Саттордан ҳам фахрланиб жил-майди. Саттор зса бу ифтихорга ҳаққи 
йўқлигини эслаб, бошини эгди. Овози бирдан пасайиб, тутилиб-тутилиб гапира бошлади: 
— Гапимнинг обрўси баланд эмас, лекин бу... стадиондаги... беҳисоб одамни жўн транспорт 
эплай оладими? Метронинг катта бир станцияси мана шу атрофда қурилиши керак. 
Сатторга ҳозир иш тўғрисида ўйлаш ва гапириш осонроқ эди. У метронинг хомаки 
лойиҳасига яна кўп аниқликлар киритилганини, туннель мана шу атрофда анҳорнинг тагидан 
ўтиб, майдоннинг ости билан хиёбонга қараб кетиши кераклигини сўзлай бошлади. 
Бир қарашда зерикарли туюладиган бу мавзу ҳам Розияга ўзининг энг мароқли томони 
билан кўринар эди. Ҳали қанча одам Тошкентда метро бўлишини тасаввур ҳам қилолмайди. 
Саттор билан Розия эса бу катта ишнинг илк режалари учун жон куйдириб юришибди. Буни 

---

Пиримқул Қодиров. Эрк (қисса)