Microsoft Word kr shaytanat4 ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
76
деб мени айблайди. Эй, барча нарсалардан бохабар Тангри, ўзинг гувоҳсан, мен уларнинг 
қўлларидан маҳкам ушлаб, зўрлаб етаклаганим йўқ. Сен уларга ҳам ақл ва зеҳн берган эдинг. 
Мен фақат уларнинг ақл кўзларини нафс пардаси билан тўсиб кўр қила олдим, зулм дунёсини 
уларга чиройли қилиб кўрсатдим халос. Менинг оламимга улар ўз оёқлари билан юриб кириб 
келдилар, яйраб яшадилар. Сенинг ҳузурингга бормоқ ва ҳисоб бермоққа мажбур 
эканликларини унутдилар. Яратмиш Тангрини унутгувчиларга бу дунёда қандай ажр бермоқ — 
қандай ўлимни раво кўрмоқ ўзингга ҳаволадир», деяётгандир... 
Ҳақ таоло одамларга инсонийлик жомасини иноят қилган экан, бу либос йиртилмас, ифлос ҳам 
бўлмас экан. Афсус шуки, бу либос барчага бирдай насиб этмас экан. Ким бераҳм диллар 
оламига тобе бўлибди, бу либосдан маҳрум этилибди, умрини яланғоч ҳолда яшаб ўтибди. Эски 
кийимда бўлгани билан кишининг одамгарчилиги йўқолиб қолмагани каби устидаги энг яхши 
либос ҳам кимсанинг инсонийликдан узоқлигини яшира олмайди. Дарёни кўзага қамаш мумкин 
бўлмаганидек, бу бераҳм диллардан тошиб чиқаётган зулм оқимини жиловлашнинг имкони 
йўқ. 
Ақл ва нафс бир-бирига зиддир. Ақл рад этган нарсани нафс даъво қилади. 
Уларнинг нафслари эса зулмга ҳомиладордир... 
Ёмонликни касб қилиб яхшилик умид қилувчилар қанчалар нодонлар. Улар Тангрининг «Фа 
ман яъмал мисқола зарратин хойрон яроҳ, Ва ман яъмал мисқола зарратин шаррон яроҳ»* 
деган амрини билсаларми эди... балки қоронғу фикрларига ёруғлик мўралармиди... 
Бир-бирига рўпара ўтирган икки одам буларни билмайди. Умрлари адоғига қадар ҳам билолмай 
ўтсалар эҳтимол. 
Хонгирей Асадбекдан кўз узмаган ҳолда: 
— Ўзинг соғмисан, Бек? — деб сўради. 
— Соғман, раҳмат, — деди Асадбек тетик овозда. 
— Ўтган сафар кўрганимда рангинг паст эди. Ҳозир яхшисан, кўриниб турибди. 
— Ҳа, рангим баъзи одамларга ғалати туюлган эди, — деди Асадбек тагдор қилиб. — 
Баъзилар «Асадбек ўладиган бўлди», деб жанозамни ҳам ўқиб қўйишибди. 
— Ўлиш учун ўладиган касал бўлиш шарт эмас, — Хонгирей шундай деб отасига қараб олди: 
отаси стул суянчиғига ястаниб, бошини бир ёнга қийшайтирганича ухлаб ўтирарди. 
— Қизинг тузалиб кетдими? Ҳосил касал, дегандай бўлувди. 
Бу гапни эшитган Асадбекнинг бети учди. Бу ўзгаришни сезган Хонгирейнинг юзини эса 
мамнунлик ели силаб ўтди. «Ҳа, хунаса, буни ҳам етказган экан-да», деб ўйлади Асадбек. Сир 
бой бермасликка интилиб, жавобни ҳаяллатмади: 
— Қизим яхши, тузалиб кетди. 
— Оиланг тинч бўлса, хурсандман, Бек. Агар йўқ демасанг, энди ишдан гаплашсак. Москвага 
нима учун келдинг? 
— Пиво тсехи очсаммикан, девдим. Шунинг ҳаракатида юрганимда ўғилларим чет элдан 
қайтадиган бўлиб қолишди. Кутиш баҳонасида бу ишни ҳам пишириб оларман. 
— Ўғилларинг келишдими? 
— Ҳа. Меҳмонхонада туришибди. 
— Олиб келмабсан-да, меҳмоним бўлишарди. 
— Шаҳарни соғинишибди. 
— Пиво тсехига тегишли ишларингга ёрдам берайми? 
— Масала ҳал бўлай деб турибди. Иш пишмаса ўзингга айтарман. 
— Бир-биримизга ёрдам бериб турмасак бу дунёда яшашимиз қийин. Славянлар бизларни 
янчиб ташлашади. Бек, агар сен менга муҳтож бўлмасанг, менга сенинг ёрдаминг керак. 
— Қўлимдан келса... 
— Қўлингдан келади. Хоҳишинг бўлса бас. Мен жуда катта ишни бошлаб қўйганман. Охирига 
етказа олсам бир вагон пул бўлади. Сен қора дори олиб ўтишимда ёрдам берасан. 

---

Шайтанат (4-китоб). Тоҳир Малик