Microsoft Word kr shaytanat4 ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
74
ишни амалга ошириш учун Москвада бўлиши шарт эмас. Телефон деган беминнат дастёр бор 
экан, дунёнинг нариги четида туриб бу четини остин-устун қилиб юбориш ҳеч гап эмас. 
Хонгирейнинг тагдор гаплари — кичкина боланинг гўллик билан топган баҳонаси. 
Хонгирейнинг асосий мақсади бошқа: Асадбекка ҳужуми ҳал қилувчи паллага кирганда вазият 
ўзгариб қолди — Илико унга ёвлашгандай бўлиб турибди. У ёқда Маҳмуднинг фожиаси, 
кейинроқ эса Суликонинг ўлими бир-бирига алоқадор бўлмаса-да, Илико буларни занжирнинг 
икки ҳалқаси деб билиши мумкин. 
Иликода гумон уйғонганини у Кутаисидан қайтгач билди. Илико чиндан ёвлашдими ё бу 
шунчаки хом гапми, Хонгирей ҳали тагига етганича йўқ. Шундай бўлса-да, эҳтиёт чораси шарт, 
деб билди. 
Хонгирей Илико билан яккама-якка ташлашишдан қўрқмайди. Кўнглидаги умидлардан бири — 
вақти келганда Иликони ҳам янчиб ташлаш. Иликони янчиш деган гап мутлақ ҳокимликка бир 
қадам қолди, демакдир. Лекин у фараҳбахш кунларга ҳали фурсат бор. Уни ҳозир чўчитиб 
тургани — агар Илико ҳамла қилса ёнига бошқалар қўшилади. Хонгирейнинг 
Шаховскийдаги қароргоҳида зиёфатини еб, унга оқ фотиҳа берганлар ҳам бу вазиятда Илико 
томонга ўтиб олишлари мумкин. 
Асадбек Хонгирейнинг хавотирини илғагандай бўлди. У Илико билан жуда яқин алоқада 
бўлмаса-да, акаси Сулико билан оға-инилар каби қадрдонлиги бор эди. Хонгирей буни яхши 
билгани учун ҳам Асадбекни йўлдан олишда тўғридан тўғри ўзи ҳужум қилмай аввал 
Ҳосилбойваччадан, сўнг Чувринди билан Кесакполвоннинг ўзаро зиддиятидан фойдаланмоқчи 
бўлди. Суликонинг дафн маросимидан сўнг у тўғри Москвага қайтган эди. Отасининг оғир 
хасталигини билса-да, Асадбекнинг ўғиллари келаётгани учун овулига ўтмади. Отасини ўзи 
эмас, йигитларидан бири бугун тонгда олиб келди. Онаси эса унинг амри билан «Хонгирей 
келиб отасини олиб кетди», деган гап тарқатиши лозим эди. 
— Илико Москвага эртага қайтади. Хоҳласанг таъзияга бирга боришим мумкин, — деди 
Хонгирей орадаги сукутни бузиб. 
— Яхши бўларди, — деди Асадбек ундан кўз олмай. 
Хонгирей айтмаса ҳам Асадбек бу ердан чиқиб Суликонинг уйига боришни ўйлаб турган эди. 
Асадбек янги уйланган кезлари, ҳали қиморни ташламаган пайтларда «Тамбовда катта ўйин 
бўлади», деган хабарни эшитди-ю, «Ўша катта ўйинини ҳам бир кўрай», деб белни бақувват 
қилиб борди. Сулико билан ўша ерда, қимор устида танишган эди. Асадбекдан бир оз ёшроқ 
бўлган Суликонинг кавказликларга хос қизиққонлиги бу ўйинда панд бериб, каттага тушди. 
Тушганда ҳам Асадбекка тушди. Ўйин охирлаганда ҳеч вақоси қолмаган Сулико дабдурустдан: 
— Мен номусим билан хотинимни тикаман! — деди. 
— Эркак одам номусини қиморга тикмайди, — деди Асадбек унга жавобан. 
— Унда хотинимни тикаман, — деди Сулико ғазаб билан сўнг Асадбекка ўқрайганича қўшимча 
қилди: — Сен менга ақл ўргатма, нимани тикишни ўзим биламан! 
Асадбек хотиржам равишда қарта тарқатди. Бир неча сонияда хотинини ютқизган Сулико катта 
қадаҳга тўлдириб ароқ қуйди. Қадаҳни лабига олиб борди. Бироқ кутилмаганда ароқни ўзининг 
юзига сепиб юборди-да, алам билан: 
— Хотиним Кутаисида. Хоҳлаган пайтингда олиб кет, — деб манзилни айтди. 
— Хоҳлаган пайтимда олиб кетаверайми?— Асадбек шундай деб унга қаради. Сўнг икки 
қадаҳга ароқ қуйиб бирини Суликога узатди: 
— Мен хотинингни ютиб олдим. У энди меники, нима истасам шуни қиламан, тўғрими? 
Сулико Асадбек узатган қадаҳни олди-ю, унга ташланиб қолмаслик учун ўзини аранг тутиб, 
саволига титроқ овозда «Ҳа», деб жавоб қилди. 
— Унда эшит, — деди Асадбек: — Мен уни хотин қилмайман, хотиним бор. Ўйнаш қилмайман, 
ўйнашлар тиқилиб ётибди. Менинг синглим йўқ. У менга сингил бўлади. Сен эса куёв. Орамиз 
очиқ, куёв бола... Аммо битта шартим бўлади: синглимни бундан буён қиморга тикмайсан. 

---

Шайтанат (4-китоб). Тоҳир Малик