Microsoft Word kr sh xolmirzayev 2 ziyouz com doc

www.ziyouz.com кутубхонаси 
91
Хотин минғирлади: 
— Йўқ. Детдомга эмас. 
— Кенжанинг уйига! Бўлдими? 
— Бекор гап. Уйдан чиққанингизга бир соат ҳам бўлмади. 
Ўсар ўнг қўли билан хотинининг башарасига уриб юборди. 
— Анави шопир билар экан, — деди Ҳожар. 
— Нимани? Нимани? 
— Сизни, феълингизни! 
— Ҳали унга айтиб бердингми, энағар? 
— Ҳа..
— Вой, до-од!
Ўсар газни босди-я! Босди. Бояги «ЗИС» қайтиб келаётган экан, тўқнашиб кетишига оз қолди. 
Ниҳоят, жуфт тутлар кўринди. Аста-секин катталаша бошлади. Кейин Ўсар оғзини очиб, лабларини 
ялай бошлади: гоҳ ютинади, гоҳ хотинига ялт этиб қараб қўяди.
Ўсар машинани секинлатаркан, кампир суяниб ўтирган тутнинг тоққа қараган ёғигаям боқди: ҳеч 
нарса йўқ. Сўнг машинани сал нарига ўтказиб тўхтатди-да, сакраб ерга тушди. Чопиб дарахт 
тагигаборди, нега-дир тутнинг шохларига қаради. Кейин эса танани гир айланди ва кампир ўтирган ерга 
тикилди: чумолимиди—ерга кириб кетса?.. 
Қожар кабина эшигини очиб, эрига қараб турарди. 
— Нима қиляпсиз? — деб сўради. 
— Э!.. Э, ху-до, энағар... — Ўсар оғзини каппа-каппа очиб нафас олганча, қоқ тарафга кўз отди-ю, 
кўлнинг у соҳилида уюлиб ётган тошлар, бодомча ва янтоқларга тикилиб қолиб, чуқур хўрсинди. — 
Туш энди... Етиб келдик! — деди. — Ҳе, пўкка... Сенга ким қўйиб эди йўлга чиқишни! 
Ҳожар ўрдак юриш килиб келди. 
— Н-нима гап ўзи? 
— Нима, нима... — Ўсар тағин тош уюмлари ёққа боқди. Ва яна хўрсиниб юборди. — Худо урган 
бадбахтлармиз... Ў, у кампирнинг биз учун қилган ишлари! Ҳисоби йўқ... — Шунда кўнглига боз 
хавотир туша бошлади. — Эй, бўғчасиям йўқ-ку! 
— Нима? Шу ерда қолдириб эдингизми? 
— Момо-а! — деб чинқириб юборди Ўсар. Сўнг югургилаб қоқнинг бери томонидаги тош уюмлари 
устига чиқди. — Момо-оо! Ҳў, энағар, момо-о! — Шунда пайқаб қолдики, нариёқдаги қалама тошлар 
орти баралла кўриниб турибди: ҳеч зоғ йўқ. — Э, энангди... Ерга кирдими, осмонга чиқдими? — Оёғи 
остига ва кўкка қараб олиб, ҳовлиқиб пастга тушди. 
Тут тагига келиб, йўлнинг у бошига кўз тикди, кейин бу бошига. Сўнг кампирни ўтқазган ерига. 
— Э, худо! Бу нима кўргулик? Мана шу ерга... 
Букри томирга энди Ҳожар ўтириб қолди. Ўсар йўлнинг у бетига ўтди. Кейин тўғридаги сойлик 
томонга чопиб кетди. Етди. Булоқ суви тошчалар оралаб оқар, қандайдир ўтроқ қушчалар чий-
чийлашар эди. 
Ўсар додлаб, яна орқага қараб чопди. Тут остидан ўтиб, яна тошлар устига чиқди. 
— Момо-о... — деди энди овози бўғилиб. — Ахир... — Шунда камшфнинг боя (Ўсар кетаётганда) 
кулгани, «Қадимда бўлган экан-да...» деганини эслаб: «Тағин биров-яримга алжиган бўлса...» деб 
ўйлади. Ва ўзини — Усарниям танимай қолиши ёдига тушиб, ҳолсиз шивирлади: 
— Обкетишибди. 
Йигит хотинининг ёнига келди. 
— Балки анави шопир обкетгандир, — деди хотини. 
— Ҳа, энағар-а, шарманда килдинг-ку! Йуқолган кампир «топилди». Аммо, у ёғини ёзиб 
ўтириш шартми? 
1990 

---

САЙЛАНМА. Шукур Холмирзаев. 2-жилд