Ma’mur qahhorov

Hudoning raxmati ko‘p, besabab yo‘q,

Huvaydo, sen so‘zingni muxtasar qil.

Belingni bog‘lagin, azmu safar qil,

Bu dunyodan o‘zingni qilg‘il ozod,

Kecha – kunduz ketarga aylagil zod.
Bu satrlar tarki dunyochilikka da’vat emas. Abadiyatga poklanish, zohirni emas, botinni rostlash, qalb, ruh kamoloti bilan erishiladi. “Insonning ichi – hurriyat olami” – degan edi J.Rumiy.

Tiriklik - ulkan mas’uliyat. Hayot – muttasil o‘zgarish, yangilanish, harakatda. O‘tgan kunlarga afsuslanish kelajakdan nolish kabi bema’ni ishdir. O‘z joniga o‘zi qasd qilish esa na dunyoviy va na diniy tomondan oqlab bo‘lmaydigan nodonlik. Hayot har qancha sermashaqqat bo‘lmasin, undan har bir insonning kuchi va ehtiyojiga yarasha o‘rin topiladi. Bizgacha yashab o‘tganlar mehnati, kuchi, quvvati bizga me’ros qoldirilganidek, kelgusi avlod bizning mehnatimiz, bilak kuchimiz va aqlimizdan naf olib yashmog‘i lozim: “Hayot men uchun erib tugayotgan sham emas, – degan edi Bernard Shou—u mening qo‘limga bir lahzaga berilgan va men uni kelajak avlodga tutqazishimdan oldin mumkin qadar yorug‘roq alanga oldirishga majbur etishim kerak bo‘lgan ajib mash’aldir.” Modomiki abadiy yashab qolish imkoni yo‘q ekan, odamlar xotirasida ezgu nom bilan yashab qolish imkoni bor: