Иқбол Гурпинар ҚЎРҚМА, aёлсан сени эшитувчи бир зот бор!

{قَالَ إِنَّمَاۤ أَشۡكُوا۟ بَثِّی وَحُزۡنِیۤ إِلَى ٱللَّهِ وَأَعۡلَمُ مِنَ ٱللَّهِ مَا لَا تَعۡلَمُونَ }
[سُورَةُ يُوسُفَ: ٨٦]
“Мен ғам ва ташвишларимдан ёлғиз Аллоҳгагина шикоят қиламан” (Юсуф сураси, 86-оят), дейиш бизнинг вазифамиз эмасми?
Анча йиллар аввал Аллоҳнинг буйруғини бажариш учун бошимга бир парча мато ўраб, ҳар томондан ёғилган салбий фикрлар залвори остида қолгандим. Бир томондан, динимизни хато манбалардан ўрганиб олиб, ўзларидан бошқасини мусулмон ҳисобламайдиган; иккинчи томондан, диннинг нима эканлигини ҳам англамай туриб ҳукм чиқарадиган; яна бошқа томондан эса, Аллоҳни қўйиб, Унинг яратганларини илоҳлаштириб олган бир гуруҳ инсонлар мен ҳақимда оғизга ҳам олиб бўлмайдиган ҳақорат ва туҳматларни ёғдиришди. Улар асло оғзимдан чиқмаган гапларни “гапирди” дея бонг урдилар. Албатта, у ердаги нишон мен эмас, бошимдаги рўмолим эди. Кўзланган мақсад рўмолни қоралаш, қадрини тушириш, инсонларни Исломдан совутиш эди. Ана шу мақсаддаги инсонлардан бири менга шундай деди: “Рўмол фоҳишаликка тўсиқ бўлмайди...” Бу гапни эшитганимда бошимдан кучли зарба олгандек бўлдим. Ўшандаги руҳий ҳолатимни сўз орқали ифодалай олмайман. Хаёлимга дарҳол отам ва ўғлим келди. Аллоҳим, инсонлар қандай қилиб бу қадар пасткашлик ва разилликка борадилар-а? Уларни қандай ота-она тарбия қилганки, ичларидаги кин ва адоватни ёлғон ва туҳматга қориштириб, бемалол атрофга ёяди. Бу гапни эшитса, отамнинг юраги дов бермаслиги, ўғлим жаҳл устида бирор ёмон ишга қўл уриши мумкинлигини ўйлаб, ғоятда хавотирландим. Шу заҳоти оғзимдан: “Ҳасбуналлоҳи ва неъмал вакийл” дуоси тўкилди. Вакилим фақат Аллоҳ, чунки бундай туҳматдан оқланишим мумкин эмас. Мен эса туҳматга қолган на биринчи ва на охирги аёлман. Ҳеч бир эркак қўли тегмаган ҳазрати Марямга қилинган туҳматни эсланг. Ҳазрати Оиша-чи? Сарвари оламнинг аёли шундай туҳматга қолганида мен ким бўлибман? Ҳазрати Оишанинг овозини эшитиб, уни оқлаган Раббим, албатта, менга ҳам бир чиқиш йўлини кўрсатишига ишонардим. Мендан эса сабр ва фақат сабр керак эди. Бундай тубан туҳматга сабр қилиш осон кечмади. Бошимдаги рўмолим сабаб юзимга бир-бир ёпилган эшиклар моддий томондан ҳам машаққатларга дучор қилди. Шуни фаҳмладимки, аввалгидек фаолият юритиб, моддий томондан қийналмай яшашнинг имкони йўқ энди. Ва минг афсуски, Байрут сафаридан қайтишда шайтонга алданиб, бошимни очишга қарор қилдим. Нега бундай деяпман? Чунки шайтон мени фақирлик ва қийинчилик билан қўрқитди:
{ ٱلشَّیۡطَـٰنُ یَعِدُكُمُ ٱلۡفَقۡرَ وَیَأۡمُرُكُم بِٱلۡفَحۡشَاۤءِۖ وَٱللَّهُ یَعِدُكُم مَّغۡفِرَةࣰ مِّنۡهُ وَفَضۡلࣰاۗ وَٱللَّهُ وَ ⁠سِعٌ عَلِیمࣱ }