Ёзувчи ўзи беқиёс ишон ган, ягона ҳақиқат деб бил

Учинчи боб

---

---

Элнинг ардоқли ш оири
Қайси ёзувчининг китобини ўқиганда асардаги одам- 
ларни шунчаки “персонаж” эмас, тирик инсон деб қабул 
қилсангиз, севган қаҳрамонингиз ўлиб қолса, қаттиқ изти- 
робга тушсангиз, ўша адиб ҳақиқий ёзувчи бўлади. Қайси 
ш оирнинг ақалли тўрттагина ш еърини атайлаб эмас, азба- 
ройи қалбингизни ларзага солгани учун узоқ йиллар ёдлаб 
юрсангиз, ўша ҳақиқий шоир бўлади. Аммо бу ҳали ҳаммаси 
эмас. Ўзингиз ихлос қўйган шоир ёки адибнинг китобини ўн 
йил, йигирма йилдан кейин қайта ўқиганда тағин ҳаяжонга 
тушсангиз, ундан аввал пайқамай қолган янги маъно топ- 
сангиз, буниси жуда зўр ижодкор бўлади!
Элимизнинг ардоқли ва атоқли шоири Эркин Воҳидов 
шунақа ижодкор. Унинг бундан қирқ йил аввал ёзган та- 
лай шеърларини бугун ўқисангиз, тағин ҳаяжон оғушида 
қоласиз. Шоир сатрларида аввал унча эътибор бермагани- 
нгиз янги тагмаънони англагандек бўласиз. Қизиғи шунда- 
ки, бир қарашда шоир шеърлари осонгина ўқилади, тезда 
ёд бўлади. Ҳолбуки, кўп китобхонлар ижоднинг бир сирини 
билмайди. Осон ўқиладиган асар қийналиб ёзилади. Роҳат 
қилиб ўқиладиган асар азоб билан туғилади. Сабаби -
ҳақиқий санъат асари муаллифнинг юрак-юрагидан отилиб 
чиқади. Китоб мутолаа қилаётган ўқувчи ҳаяжонидан кўра 
китоб ёзаётган шоир ҳаяжони ўн ҳисса ортиқроқ бўлади.
Эркин Вохадов ана шундай - чин юракдан, куйиб-ёниб 
ёзадиган шоир. Унинг шеъриятида, ўз ибораси билан айт- 
ганда, баҳорий илиқлигу наҳорий тиниқлик бор. Улар чин 
дилдан қилинган хитоб. Қувончи ҳам, ўкинчи ҳам, шодли- 
гию андуҳлари ҳам табиий! Энг мухами - Эркин ака ш еъ­
риятида инсонга нисбатан теран ҳамдардлик бор! Инсон 
қисматига дил-дилдан хайрихох^ик билан, куюнчаклик 
билан муносабат билдиради шоир. Бу фазилат унинг мит- 
тигина ш еърларидан тортиб “Руҳлар исёни”, “Нидо” синга-
Ў ткир Х ош и м ов. 
"Ярим аср дафтари*

---

ри достонларигача, теран 
фалсафий 
қасидаларидан 
тортиб, майин, хушчақчақ 
ҳажвга йўғрилган туркум- 
ларигача барчасида кўзга 
ташланиб туради.
Ўтган аср ўрталарида, 
айниқса, 
60-70-йиллар- 
да ғазал жанри, жумладан, 
аруз вазни ўз вазифаси- 
ни ўтаб бўлди, бу шеърий 
йўсинлар 
“ишқи боқий” 
ва “ишқи ф оний” тасвир- 
ланган 
мумтоз шеърият 
услуби эди, энди улар янги 
замон ш иддатини акс эт-