Alkimyogar ( r o m a n ) Paulo Koelo

Alkimyogar

 

(

R O M A N

)  

Paulo Koelo 

 

library.ziyonet.uz/ 

 

— Bu kitobda ham, deyarli boshqa barcha kitoblarda bor gaplar yozilgan, — davom etdi 

qariya. — Ya’ni odam oʻz taqdirini oʻzi tanlay olmasligi haqida. Bu kitobdagi bor gap 

odamlarni dunyodagi eng katta yolgʻonga ishontirishdan iborat. 

— Qanaqa u bu dunyodagi eng katta yolgʻon? — ajablandi Santyago. 

— Mana shunaqa: qandaydir lahzalarda hayotimiz tizgini qoʻlimizdan chiqib ketadi va 

uni beixtiyor taqdir boshqara boshlaydi. Uchiga chiqqan uydirma. 

— Men uchun, nazarimda, buni tushunish qiyin, — dedi Santyago. — Meni, masalan, 

ruhoniy qilmoqchi boʻlishgandi, men esa choʻponlikka ketdim. 

— Shunisi ma’qul-da, — boshini sermadi qariya. — Sen yurt kezib yurishni yaxshi 

koʻrasan-ku. 

 

«Mening fikrlarimni oʻqiyotganga oʻxshab gapiradi», — Oʻyladi boʻzbola. 

 

Bu orada qariya kitobni qaytib berishni xayoliga ham keltirmayotganday, bamaylixotir 

varaqladi. Faqat hozir Santyago qariyaning egnida arabcha yaktak borligini payqadi — 

aslida buning ajablanadigan joy yoʻq: Tarifni Afrika qirgʻogʻidan torgina boʻgʻoz ajratib 

turadi, uni bir necha soatda suzib oʻtish mumkin. Arablarni shaharchada tez-tez 

uchratasan — ular bir nimalar sotib olishadi, bir kunda bir necha bor oʻzlarining gʻalati 

ibodatlarini amalga oshirishadi. 

— Siz qaerliksiz? — soʻradi u qariyadan. 

— Hammaerlik. 

— Bunday boʻlmaydi-ku, — e’tiroz bildirdi boʻzbola. — Hech kim hammaerlik boʻla 

olmaydi. Mana men, masalan, choʻponman, dashtu dalalarni kezib yuraman, biroq bir 

joyda tugʻilganman, shaharchada, eski qasr turgan togʻ yonidagi. Shu shaharchada men 

tugʻilganman. 

— Xoʻp, unday boʻladigan boʻlsa, men Salimda tugʻilganman. 

 

Santyago bilmasdi Salim qaerdaligini, biroq soʻrab oʻtirmadi, qizarib qolmay deb. U 

tashvishli qiyofadagi yoʻlovchilar tinimsiz oʻtib-ketib turgan maydonga tikilib qarab 

turdi. 

— Xoʻsh, Salimda hayot qanday? 

— Odatdagiday. 

 

Bilib olishning hech iloji yoʻq edi. Faqat bunday shahar Andalusiyada yoʻqligi ayon edi, 

aks holda Santyago uni eshitgan yoki koʻrgan boʻlardi. 

— U yerda siz nima ish bilan mashgʻulsiz? 

— Nima ish bilan mashgʻulman? — Qariya «qah-qah» otib kulib yubordi. — Men uni 

boshqaraman. Men — Salim podshohiman. 

 

«Odamlarga bir balo dorigan oʻzi, — Oʻyladi boʻzbola. — Haqiqatan, tilsiz qoʻylar bilan 

andarmon boʻlib yurganim ma’qul aslida, yemishi bilan suvi boʻlsa bas. Yoki kitob 

oʻqiganim tuzuk — Gʻaroyib voqealarni bilib olasan, qachon xohlasang ochib 

oʻqiyverasan. Biroq odamlar bilan qiyin: tomdan tarasha tushganday bir nimani aytadi, 

oʻtirasan keyin ustingga magʻzava toʻkilganday, nima deb javob berishni bilmay». 

---