Alkimyogar ( r o m a n ) Paulo Koelo

Alkimyogar

 

(

R O M A N

)  

Paulo Koelo 

 

library.ziyonet.uz/ 

 

— Mening ismim Malkisidq, — mingʻirladi qariya. — Qoʻying nechta? 

— Koʻp, — mujmal javob qildi Santyago. 

— Toʻgʻrisi qancha? Demak, senga mening yordamim kerakmas, qoʻying yetarli, deb 

hisoblasang. 

 

Boʻzbolaning chindan jahli chiqdi. Hech qanday yordam soʻrab oʻtirmadi. Gapni 

qariyaning oʻzi boshladi-da, avval vino soʻradi, keyin kitobni koʻray dedi, endi unga 

gurung berishing kerak. 

— Kitobni bering, — dedi u. — Men yoʻlga chiqishim kerak. 

— Menga otaringning oʻndan birini bersang — xazinaga qanday yetib borishni 

oʻrgataman. 

 

Tuyqusdan boʻzbolaga hammasi ayon boʻldi-qoldi. Loʻli kampir undan sariq chaqa ham 

soʻramadi, demak, qariya — u, ehtimol kampirning eri, oʻzi ham loʻli boʻlsa kerak, bir 

dunyo yolgʻon-yashiq gaplarni toʻqib, koʻproq pul undirish uchun atay joʻnatilgan. 

 

Biroq Santyago gapga ogʻiz juftlashga ulgirmay, qariya yerdan bir shoxchani olib, qumga 

nimalarnidir chizdi. U egilgan chogʻda koʻkragida nimadir shunaqa nur taratib 

yaraqladiki, boʻzbola bir lahza koʻr boʻlib qoldi. Biroq qariya qartaygan yoshiga mos 

boʻlmagan bir harakat bilan libosiga burkanib oldi, Santyagoning koʻzi koʻra 

boshlaganda, u oyoqlari ostida qariya chizgan shakllarni koʻrdi. 

 

Kichkina shaharning bosh maydonini qoplagan qumda u ota-onasining ismlarini va 

oʻzining butun hayotini ayni daqiqalargacha — bolalikdagi oʻyinlari-yu diniy maktabdagi 

sovuq kechalarni — hamma-hammasini oʻqidi. U doʻkondor qizining ismini oʻqidi, buni 

endi bilishi edi. U hali hech kimga aytmagan narsalarni: bir safar ki-yik ovlash uchun 

otasining miltigʻini soʻramasdan olganini va hayotida dastlab, faqat bir marta ayol bilan 

tunaganini oʻqidi. 

 

«Men — Salim podshohiman», — yodiga tushdi uning. 

— Nega podshoh choʻpon bilan gaplashib oʻtiribdi? — xijolatomuz, yuvosh tortib soʻradi 

Santyago. 

— Buning sabablari koʻp, biroq eng asosiysi shuki, sen oʻz Taqdiring yoʻlidan borishga 

qodirsan. 

— Bu qanaqa Taqdir? — soʻradi boʻzbola. 

— Barcha odamlar, hali navqiron paytlarida, oʻz Taqdirini bilishadi. Umrning bu 

pallasida hamma narsa tushunarli va oʻzlari xohlagan ishni amalga oshirishga intilishdan 

qoʻrqishmaydi. Biroq vaqt oʻtishi bilan bir sirli kuch ularni oʻz Taqdirini yuzaga 

chiqarishga erishishning iloji yoʻqligiga ishontirishga kirishadi. 

 

Qariyaning gaplari Santyagoga unchalik ta’sir qilmadi, biroq «sirli kuch» uni qiziqtirib 

qoldi — doʻkondorning qizi buni eshitsa, ogʻzi ochilib qoladi. 

— Bu kuch aftidan yomonlikka yoʻgʻrilgan. Biroq amalda u odamlarni oʻz Taqdirini 

qanday yuzaga chiqarishga yoʻnaltiradi. Bu kuch uning ruhi va irodasini shunga 

---