Айтматов Ш. боранлы бандирги

Кызлардын ишиндеги үлкени мен едим, сонлықтан:
— Егер женгем жиберсе оқыўға келемен,—дедим.
— Неге жибермейди? 
Әлбетте жибереди. Ал енди,
маған айтшы, атын ким сенин?
—Алтынай,—дедим мен алақаным менен 
жыртыҳ
көйлектен көринип турған диземди л<асырып.
— Алтынай... Бул жақсы ат. Мүмкин өзин де жақсы
шығарсан а? Ол бир түрли жымыйып күлдн. Бчған ме-
нин жүрегим жылып қоя берди.—Мынан қара Алтынай,
сен басқа балаларды да мектепке әкелетуғын бол. Жақ-
сыма^
--- Болады, ағай.
— Мени муғаллим деп атаныз. Қәне, мектепти көрги-
низ келеме? Қиринизлер тартынбай.
20
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

—Жоқ, биз кетемиз. Үйге барыўымыз керек,—дедик
биз уялып.
—Мейли, бара қопыцызлар. Оқыўға келгеницнзде-ақ
мектептн көрерснзлер. Мен онда 
қарақғы 
түспестен
бурын отын терип қайтайын.
Қолына орағы менен арқанын 
услаған 
Дүншен
отынға кеттн. Бизлердс қапшығымызды арқалап, аўыл-
ға, қарай жүрнп киятырмыз. Бирден мениц 
басыма
күтилмеген он сап ете қалды.
— Қызлар, тоқтанызлар!—деп бақырдым мен, — Қе-
лициз, тезекти мектептнц жанына төгнп кетейик. Қыс-
қы отын көп болады.
— Ал, үйге бос қапшық пенен барайық дейсец ғоп.
Оҳ, қандап ақыллысац-ә!
—Қантадан тернп аламыз ғой.
— Жоқ, кеш болып қалады. Үйдиц иши бақырып тас-
лайды.
Қызлар мени тыцламастан, асыгып кетип баратыр.
Бул иске мени сол күнн не мәжбүр еткенин өзнм де
түсинбеймен. Мүмкин тыцламағаны ушын қурдаслары-
ма өкпелеп, айтқанымда турғым