Айтматов Ш. боранлы бандирги

Ол мениц қырық жамаў пешпеитимннц илгегпнде де жа-
лындай таўланып тур. Лл мен болсам қуўанып 
алға
жуўыраман. Ишимнен аспан менен л<ерге, ескен самал-
ға:—«Қарацызлар маған! Мен қандап батырман! Еле
мектепте оқып, басқаларды да өзим менен бирге апара-
туғын боламан» депмен.
Усылан қанша жуўырғанымды бнлмеймен, соцынан
бирден есимди жыйдым. Ойлансам, тсзек териўпм керек
екен. Дөгерегиме қарап түсинбеГ! турман; жазы 
менен
бул жерде мал бағылып, тезек дегениц бәрқә 
үГшлин
жататуғын едп. Енди олар жер жутқандай көрннбенди.
Мүмкин, мен жақсылап излемеген де шығарман. Әйтеўир
мен анажақ-мынажаққа жуўырыў менен болдым. Бирақ
жуўырған еанын маған тезек ушыраспай-ақ қойды. Сон-
да мен жақты барында қапшығымды толтыра алмайту-
ғынымды сезип қорқып кеттим. Шөп 
арасына асығыс
кирип кетип, тезек излей басладым. Зорға дегенде ярым
22
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

цапшық жынпастырдым. Бул ўақытта күн батып, қарац-
гы тез түсе баслаған еди.
Ҳеш ўақытта далада бунша кеш қалып көрмеген едкм.
Адамсыз түнерген таў шьщлары қарацғы түнге қаплан-
ды. Қорыққанымнан қалтырап, қапшығымды арқама қа-
гып салдым да, аўылға карап қашьш киятырман. Бақы-
рып, жылап жибериўим де, мүмкнн сди, 
бкрақ менп
«егер бундап қәлснзлпгимдн Дүйшен муғаллнм көрсе не
дер еди? Әлбетте басымнан сыйпамайды» деген ой иркип
қалды. Сөйтпп мен 
бекинпп алдым да, қапталдан тап
Дүйшен муғаллим сығалап турғандай, ченниме бурылма-
дым.
Үйге мен жуўырып, тер менен шанға батып келдим,
хаплығып есиктен кирднм. Ошақ