Айтматов Ш. боранлы бандирги

— Мейли, ҳалесец оҳыта бер. Бизге не...—деп гүбир-
денди.
— Бирақ мен сизлерден көмек сорамаҳшыман. Бай-
дыц мына дөн үстиндегн атҳорасын жөнлеўимиз, жолда-
ғы дәрьяға көпир салыўымыз керек. Мектепке отыннын
да керек екени белгили...
—Тоҳтай тур жигит, сен өзи дым ғана асығыссац ғой
2-229
17
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

—деди Сатымқул-жәнжелкеш Дүпшенниц 
сөзин бө-
лип. Тнсиниц арасынан «шырт» еттирип түкирип, ол тағы
да мергендей сығалап қарады:
—Мнне, ссн барлық аўылға «мектеп ашаман» деп
бақырып турсац. Өзице қарасам үстицде киним, астыц-
да атыц жоқ. Я еккен алақандап жериц, я бир жалғыз
туяқ малыц жоқ! Ҳүрметлн қощым-аў, 
сонда 
қалай
жасамақшысац? Бпреўднц малып урлайсац ба?
— Күн кеширермен, әйтеўир. Айлық аламан...
—А-а, бағанадан берли-ақ 
неге 
солай 
демейсец!
—деди 
Сатымқул. Ол жецген кнсидей түр 
көрсетнп,
ер үстинде тикейнп отырды. — Енди 
мине бәрн түси-
никлн. Сен кощым өз жумысьщды өзиц нсле. Балалар-
ды сол айлыгыца оқыт. Қазнада не көн, ақша кәп. Ал,
бизди тынышымызга қой. Онысыз да жүмыс 
дегениц
басымыздан асып атыр...
Усы сөзлер менеп Сатымқул атын бурып, үнине кет-
ти. Оныц кейнинен басқаларда шубырысты. Ал, Дүншен
баяғы қағазын услаўы меисп жалгыз өзи дөц басында
қалды. Ол бнйшара енди қайда 
барарын да билмей
тур. Меи Дүйшенди сондай аяп кеттпм. Оған тигилип
қарап тура берерме едим әлле... Қапталымнан атлы өтип
баратырган ағап;