0 ‘ т к I r h o s h I m o V

О ‘tkir Hoshimov
ko‘rmagan gaplami Hiloladan eshitib hayron bo‘ldi. Axir, u 
odamlarga o‘xshab bashang kiyinishni, ziyofatlarga borishni, 
uy-joy solishni shunchaki mayda gaplar deb yurardi-ku. Na­
hotki kelib-kelib eng yaqin odami bo‘lib qolgan, qalbining 
nurli bir parchasiga aylangan mana shu qiz unga ta’na qilsa.
- Ayting! - dedi Hilola hamon lablari titrab. Ko‘zlarida 
sovuq o‘t yaltirab ketdi.
Shundagina Marat bu qiz uni hech qachon tushuna ol- 
masligini, o‘zi o‘ylaganidan ko‘ra kattaroq e’tibor talab qili- 
shini chuqur his etdi.
- Hilola, - dedi qizning ko‘zlariga qaramaslikka harakat 
qilib. - Men boshqacha yashay olmayman, balki, ikkimiz 
ham adashgandirmiz. Siz to‘g‘ri aytyapsiz. - U bir lahza 
o‘ylanib turdi-da, negadir jilmaydi. - Bir umrlik tashvi- 
shimga sizni sherik qilishimning nima keragi bor?
U keskin burildi-da, chiroq nurida yaltirab yotgan halqob 
ustidan sakrab o‘tdi. Nariroqqa borib qayrilib qaradi. Hilola 
halqob oldida boshini quyi solib turardi.
Marat tomog‘ini alamli bir o‘t yondirayotganini payqadi- 
yu, plash ushlagan qo‘lini baland ko‘tardi.
- Xayr, - dedi ovozi titrab. - Mendan ranjimang. - U 
oxirgi so‘zlarini iloji boricha xotirjam aytishga harakat 
qildi. - Baxtli bo‘ling, Hilola!
Hilola u tomonga salgina egilgandek, ishonchsiz bir qa­
dam qo‘ygandek boidi. Ammo Marat endi qayrilib qara- 
madi. Ilondek yaltirab yotgan yo‘lkadan o‘z soyasini bos- 
gancha sekin-sekin yurib ketdi.
Hamon yomg‘ir savalar, daraxtlaming sarg‘aygan yaproq- 
lari chiroqlar nurida xira yiltillar edi. Allaqayoqda xazon tu- 
tayotgan bo‘lsa kerak, achchiq bir is dimog‘ini kuydirardi.
U plashini osiltirgancha ko‘lmak kechib borar, boya 
tahririyatga yig‘lab kelgan baxtiqaro qizning achchiq qisma- 
tini o‘ylar, o‘zi esa qayoqqa ketayotganini bilmas edi.
1969

---