Зюскинд янги аор двлоди — — цгошкёнт

«Ифор>
287
ва черковларда ўрнашган кундур ҳиди анқиган
худодан қўра улуғворроқ ҳудо эди. Тирик епис-
коп унинг олдида тиззалаб эмаклаган ва лаззат-
дан чийилларди. Бойлар ва ҳукмрон доиралар,
мағрур жаноблар ва хонимлар кўзғолишдан ўл-
гудай эдилар, уни ҳалқа бўлиб ўраб турган халқ
эса, жумладан, қурбонларнинг оталари, оналари,
ака-укалари, опа-сингиллари уяинг ш арафига ва
унинг номи билан сайил, бай]зам қилардилар. У
бошини қимирлатса бўлди, ва барча Худодан юз
ўгириб унга, Буюк Гренуйга ибодат қилади.
Ҳа, у Буюк Гренуй эди! Айнан ҳозир бу рав-
шан бўлди. У шундай бўлган эди, қачонлардир
ўз-ўзини севган хаёлларидаги каби, ҳозир ҳам -
ҳақиқатда ҳам шундай. Шу лаҳзада у ўз ҳаёти-
нинг ниҳоятда баланд чўққисини ҳис этарди. Ва
у даҳшатга тушди.
Даҳш атга тушди, негаки бирор он ҳам ундан
ҳузурлана олмасди. Шу лаҳзада, у бўлмадан қуёш
нурлари қуйилган майдонга бир умр таш на бўл-
ган атир ҳидини сепиб чиққан пай т... шу лаҳ-
зада, одамлар унга қаршилик қилишга ожиз ва
ифор, арқон тугунидек банд этиб унга одамларни
тортишини кўрган ва ҳидлаган пайт - шу лаҳзада
ичида яна унинг одамларга бутун нафрати кўта-
рилди ва унинг чўққисини шу қадар заҳарладики,
у нафақат бирор хурсандчилик ҳис қилди, балки
кичик бир қониқиш ҳиссини ҳам туймади. Доимо
таш на бўлиб истаган нарсаси - айнан уни бош-
қа одамлар севиши, ғалаба онида оғир туюлди,
негаки унинг ўзи уларни севмасди, уларни ёмон
кўрарди. Бирданига у тушундики, ҳеч қачон сев-
гидан лаззат топмайди, аммо фақат одамларга
нисбатан ўзининг га ўзига нисбатан одамларнинг
нафратидагина лаззат бор.

---