Зюскинд янги аор двлоди — — цгошкёнт

хурсандчилик, қора хурсандчилик, уни шаҳват

---

•Ифор>
189
хуружи каби титроққа солган, маст қилган ғала-
банинг ёвуз ҳисси бош кўтарди, ва уни заҳар ва
сафро каби бу ҳамма одамларга сочишдан ва тан-
тана билан уларнинг юзига қуйидагиларни айтиб
қичқиришдан зўрға ўзини тутиб қолди: улардан
қўрқмайди, ҳатто кўролмайдигина эмас, балки
у бутун ҳисси билан уларни қўланса аҳмоқлиги
учун ёмон кўради, негаки улар Гренуйга алдашга
ва ўзини аҳмоқ қилишга имкон бердилар; негаки
улар моҳиятан ҳеч нарса эмас, у эса - ҳамма нар-
са! Ва, ҳудди устидан кулаётгандек, у болани ўзи-
га маҳкамроқ босди, ўпкасини ҳавога тўлдирди
ва бошқалар билан жўрликда қичқирди: «Яшасин
келин! Келинга шон-шарафлар! Ажойиб жуфт-
ликка шон-шарафлар!»
Тўй жараёни узоқлашгач ва оломон тарқала
бошлагач, у болани онасига берди ва ҳаяжондан
ўзига келиш ва дам олиш учун черковга кирди.
Ибодатхона ичидаги ҳаво меҳробнинг иккала то-
монидаги икки чўғдондан совуқ буғ бўлиб қўта-
рилаётган ва ҳозиргина бу ерда бўлган одамлар-
нинг заиф ҳидлари устидан ёйилаётган димиқ
адёл каби қундур билан тўла эди. Гренуй хор са-
долари остида ўриндиққа чўкди.
Бирданига зшда буюк қониқиш ҳосил бўлди.
Тоғ қўйнида ёлғизликдаги тантаналари даврида
ҳис қилган маст қониқиш эмас, лекин жуда совуқ
ва ҳушёр қониқиш эдики, буни ўз қудратини анг-
лашгина туғдирарди. У энди нимага қодирлигини
биларди. Энг бўлмағур воситалар ёрдамида ўз ис-
теъдоди туфайли одам ҳидини ўхшатган ва шун-
дай аниқ нишонга эришгандики, ҳатто бола ҳам