Зюскинд янги аор двлоди — — цгошкёнт

Ифор>
187
да рўпарасидаги кўрқувдан ортга чекинар, бир
неча сония унга, Гренуйга худди мавжуд бўлишга
ҳаққи йўқ мавжудотни қўриб қолгандек боқар, -
мавжудот, ҳеч шубҳасиз, шу ерда бўлса-да, қан-
дайдир маънода бу ерда эмасди - кейин эса тезда
узоқлашар ва зумда уни унутарди...
Лекин энди Монпелье тор қўчаларида Гренуй
қайта ҳис этди ва кўрдики, - шу саф ар ҳам , буни
қайта кўрганда, уни нозик фахр туйғуси чулғаб
олди - у одамларга таъсир кўрсатарди. Қудуқ че-
тида эгилиб турган қандайдир аёлнинг ёнидан
ўтаркан, у тезда бошини кўтариб унга қарагани-
ни ва кейин тўла хотиржамликда қайта пақирига
овора бўлганини сезди.
Унга орқаси билан турган қандайдир эркак
қайрилиб қаради ва унга анчайин узоқ қизиқиш
билан ортидан боқди. Йўлида учраган болалар
унга қўрққанидан эмас, балки одоб юзасидан йўл
бердилар; ҳатто агар улар дарвозалардан югуриб
чиқиб қолсалар ва унга тўқнаш келиб қолсалар
ҳам қўрқмасдилар, балки шунчаки жуфтакни
ростлардилар, гўё яқинлашаётган зотни туртиб
юбормасликка ҳаракат қилардилар.
Бир нечта шундай учрашувлар оқибатида у
ўзининг янги ифори қучини ҳис этди ва янада
ўзига ишончи ортиб, безбетлашди. У одамларга
тезроқ яқинлашар, уларга иложи борича яқин-
роқцан ўтишга ҳаракат қиларди, ҳатто чап қў-
лини бир оз силкиб, ҳудди атайлаб қилмагандек,
йўловчининг қўлига тегиб кетди. Бир марта худ-
ди тасодифан бўлгандек қувиб ўтмоқчи бўлган
бир эркакни туртиб юборди. У тўхтади, кечирим
сўради, балки кеча Гренуйни бирданига кўргани-
да чақмоқ ургандек тўхташи мумкин бўлган одам
эса, ҳеч нарса бўлмагандек, кечиримни қабул

---