Зюскинд янги аор двлоди — — цгошкёнт

нини ўз қўзлари билан кўрди! Кимники қамраб
оларкан - Гренуйнинг қувончдан юраги дукил-
ларди - кўз олдида ўзгарарди. Унинг ҳиди дои-
расида одамлар, ўзлари буни сезмаган ҳолда, юз
ифодаларини ўзгартирардилар, ўз хулқларини,
ўз туйғуларини ўзгартирардилар. Кимки аввали-
га унга фақат ҳайратини яшириб боққан бўлса,
энди таъсирланиб қарарди, кимки пешонасини
танқидий тириштириб, лабини кўпмаъноли қий-
шайтириб стулда ҳаракатсиз ва тик ўтирган бўл-
са, энди олдинга эркинроқ берилган, юзи эса бо-
лаларча содда ишонувчан ифодани касб этганди;
ҳатто қўрқоқроқ, қўрққан, энг таъсирчанларнинг
юзида ҳам, уларга ҳиди етиб бориши билан - унга
илгари қўрқувсиз, кейин эса мислсиз ишончсиз-
ликсиз қарай олмаганларнинг юзида ҳам хайри-
хоҳлик туси, ҳатто ёқтириш пайдо бўлган эди.

---

«Ифор>
195
Маъруза тугашига бутун йиғин қизғин хур-
рамлик оғушида оёққа турди. «Яшасин жонбахш
суюқлик! Яш асин Тайад-Эспинасс! Суюқлик на-
зариясига шон-шарафлар! Йўқолсин қолок, табо-
бат!» - дея қичқирарди Франция жанубидаги энг
рсўзга кўринган университетлар шақри Монпелье-
нинг илм ақли. Маркиз де-ла Тайад-Эспинасс ўз
ҳаётининг энг буюк онларини бошдан кечирарди.
Тахтасупадан тушган ва оломонга қўшилган
Гренуй эса жазавали қўлсилкишлар, аниқроқ
айтганда, гарчи хурсандчилик қилаётганларнинг
бирортаси буни ўйламаса-да, ёлғиз унга, Ж ан-Ба-
тист Гренуйга бағишланган дея тушунарди.
34
У Монпельеда яна бир неча ҳаф та қолди. У бир
қадар шуҳрат топди, уни ғор ҳаёти ва маркиз-
нинг ёрдами билан шифо топиши ҳақида сўроққа