Зюскинд янги аор двлоди — — цгошкёнт

рушдан олган кўримсиз жигарранг камзул ва юзи-
ни ярмигача тўсиб турган дабдала шляпа кийиб
дарвоза очилиши биланоқ кетиб қолди. Ҳеч ким
уни танимади, ҳеч ким уни кўрмади, сезмади, чун-
ки у шу куни мақсад кўзлаб атир сепишдан воз
кечгавди.
Тушга яқин маркиз қидирув бошлашни буюр-
ганда, қоровуллар шаҳардан чиққан турли одам-
ларни қўрган бўлсалар ҳам, аммо албатта кўзга
ташланиши керак бўлган ҳаммага машҳур ғор
одамини ҳеч кўрмаганликларини айтиб ва худо-
ни ўртага қўйиб қасам ичдилар.
Шунда маркиз Гренуй Монпельени унинг ро-
зилиги билан Парижга оилавий ишлар туфайли
тарк этганини овоза қилди. Бироқ ичида у қат-
тиқ ғазабланди, негаки Гренуй билан ўз суюқлик
назарияси тарафдорларини йиғмоқ учун бутун
қироллик бўйлаб саёҳат қилмоқчи эди.
Орадан вақт ўтгач, у тинчланди, чунки са-
ёҳатсиз ҳам ҳеч куч талаб қилмаган ҳолда унинг

---

«Ифор>
197
шуҳрати ёйидди. «Журналь де саван» ва ҳатто
«Курьер дел' Эрон»да Йи1<1ит 1е1а1е ТаШайе ҳақи-
да узундан-узоҳ мақолалар пайдо бўлди ва мамла-
катнинг ҳар томонидан ундан шифо топмоҳ уми-
дида ҳалокатли заҳарланишдан азоб чекаётган
беморлар кела бошладилар. 1764 йилнинг ёзида у
Монпельеда ўн иккита аъзоси бўлган ва Марсел-
да ҳамда Лионда тармоқларга эга бўлган биринчи
«Жонбахш суюқлик жамияти»га асос солди.
Кейин у Парижга интилишга, шу ердан туриб ўз
назарияси учун бутун тамаддундаги дунёни забт
этмоқ, лекин олдин ўз юришини тарғибот билан
қўллаб-қувватлаш учун қандайдир ғор одамининг
шифо топишини ва бошқа барча тажрибаларни