Зюскинд янги аор двлоди — — цгошкёнт

қашшоқ вилоят ичидаги энг қашшоқ чўпон ҳам
бу ерга отарини ҳайдаб келмаган бўларди. Тунла-
ри эса, ойнинг хира ёғдусида бу худонинг назари
тушмаган саҳро ўзга дунёдек кўринарди. Ҳатто
бутун мамлакат бўйлаб қидирилаётган босмачи
Лебрен, тўғриси, ҳеч ким тополмайдиган, лекин
уни бир умрлик ёлғизликка маҳкум ўлим кутиб
турган (бу эса унга янада даҳшатлироқ туюларди)
Плон-дю-Канталда яширинишдан кўра уни тутиб
олишган ва қўл-оёқлари, бошини кесишган Се-
веннада бўлишни маъқул кўрди.
Кўп мил масофада атрофда одамлар ҳам, одат-
даги иссиққонли ҳайвонлар ҳам йўқ эди - фақат
бир неча кўршапалаклар, қўнғизлар ва қора илон-
лар бор эди. Ўн йиллар давомида ҳеч ким чўққига
кўтарилмаганди.
Гренуй 1756 йилнинг август тунида тоғни забт
этди. Тонгга яқин чўққига етди. У саёҳати туга-
ганлигини ҳали билмасди. Бу янаям тозароқ ҳа-

---

«Ифор>
149
вога етиш йўлидаги бир босқич деб ўйларди ва
вулқонли чўлнинг улкан манзарасини бурни би-
лан искаркан, кенг Сен-Флур тепаликлари ва Риу
дарёсининг ботқоқли қирғоқлари чўзилиб ётган
шарққа, кўп кунлар муқаддам ўзи ғовак тизма-
лар орқали кечиб келган шимолга, енгил тонгги
шабада унга тош ва қаттиқ ўтларнинггина ҳиди-
ни келтираётган ғарбга ва ниҳоят, Плон-дю-Кан-
таль тармоқлари кўплаб мил масофага чўзилган
Трюйернинг қоронғи жарликларигача жанубга
бўйлаб кўрди.
Ҳамма жойда, барча йўналишларда, кимсасиз-
лик ҳукм сурар, лекин исталган томонга қўйилган
ҳар бир қадам одамга яқинлашишни англатар-
ди. Йўлкўрсаткич белгиси чизиқдан ўтиб кетди, у