Umrim bahori

Bizdan xavotir olmang,

Bizdan xavotir olmang.

Sog’-salomat uyga qaytamiz, Onajon!

“Og’lim, dorulomon kunlar keldi, shafaqlari ol”!

Dunyoda shunday insonlar borki, ular o’zlarinig buyuk ishlari bilan, xizmatlari bilan o’chmas iz qoldiradi. Aslida inson qancha umr ko’rgani bilan emas, balki qanday ishlar qilganligi bilan qadrlanadi. “Nafing qancha bo’lsa, umring ham shuncha”.

Bundan chorak asr oldin o’zbek orasidan bir inson davraga kirib keldi. Mustaqilligimiz uchun jon jahdi bilan kurashib, “O’zbekiston” deb atalgan buyuk insonlarga beshik bo’lgan yurtni mustaqil davlat qildi. U inson hech narsadan qo’rqmadi, faqat Temur, Manguberdi kabi elim deb, yurtim deb jon kuydirib yashadi. Bizga buyuk davlat tuzib berdi. Bu inson mana shunday buyuk ishlar qildiki, aziz do’stlar buni unutish, eslamaslik biz uchun mumkin emas. Shunda xalqiga qarata, “Dorulomon zamon keldi” deya ayta oladi. O’tgan yigirma besh yil davomida O’zbekistonni butun dunyoga tanitdi. Bu buyuk inson otamiz Islom Abdug’aniyevich Karimov edi. U inson kumush qishning ziynatida tug’ildi, zumrad bahor bag’rida ilk bor gullar hidini oldi. Yozning issiq taftida emaklab katta bo’ldi va buyuk inson bo’lib yetishdi. Nihoyat bolalik xotiralari bilan saxovatli kuz bag’rida ketdi.

Insonlar Islom Abdug’aniyevich Karimovni hech qachon unutmaydi, xalqimiz u kishidan minnatdor.