Umrim bahori

Umrim ham o’tganday go’yo bir kunda,

Nastarin guliday ochilib so’ndik.

Go’yo bir nafaslik ravshan quyinda,

Qalbi so’qirlarga afsona bo’ldik.

Eng asosiysi men qalbimni zanglardan tozalashga harakat qilyapman. Shoir qalbida kechgan bu iliq, tashvishli, g’amgin so’zlarni ozgina bo’lsada tushinishga harakat qilyapman.

“Bizlar bilmay ketib qoldik kuzlar bilan”.

Bolalik, bu nima? Buni har kim har xil tushinadi. Bugun, 2-aprel 2017-yil bahorining ikkinchi oyi. Tongda beixtiyor o’yg’ondim-u, tashqariga nazar tashladim. Yomg’ir mayin zarra bo’lib yerga tushyapti, daraxtlar pushti rangda gulga kirgan. Mana shunday mayin yomg’ir ostida meni nafis hislar cho’lg’ay boshladi. Bolalik, beg’ubor bolaligimni yana yodga oldim. Bolalik bu nima? Bu savolga shunday javob topdim, nayarimda. Men aslida shu bugun 2-aprel sanasida qo’limga qalam olib yoza boshladim. Bolalikni kuzga o’xshataman. Chunki bu faslda atrofni oltin rang cho’lg’aydi. Nabodot borki, oltin rangga, sariq tusga kiradi. Bolalik esa sho’x shodon, betashvish davr bo’lib, bir so’z bilan aytganda oltin davr. Uni siymu-zarga, oltinga tenglab bo’lmaydi. Bolaligim ham kuz fasli bilan bog’liq. Kuzda barglar to’kilib hazonga aylangan bir paytda, hali juda yosh bo’lishimga qaramaay, ajib bu tuyg’ular cho’lg’ardi. To’kilgan barglarni uyib boshim uzra osmonga otardim. O’shanda ham bu davr bilan hech xayrlashgim kelmasdi. Shunchalar tez ulg’ayapmizki, bu davrning gashtiga, diydoriga to’ymayapman. Endi bu davrlar men uchun ertak, huddi tushga o’xshaydi. Ikkichi sinfda o’qib yurgan kezlarim ustozimiz bizlarga bir she’rni o’qib bergandi.