T. C. Bartin üNİversitesi sosyal biLİmler enstiTÜSÜ TÜrk diLİ ve edebiyati anabiLİm dali yeni TÜrk edebiyati biLİm dali 2000-2010 arasi küÇÜrek öYKÜde postmodern izler yüksek lisans tezi hazirlayan tezcan kurt danişMan prof

3.2.7. Refik Algan/ Saat Kulesi 
Kitabın ilk küçürek öyküsü olan 
Minnoş 
(s. 13), postmodern anlatı zamanına en 
uygun özellikte öyküdür. Bir baba ve kızı arasında geçen bir öyküyle karşılaşılır. 
Baba 
an itibariyle torunuyla oynamaktadır; ancak, 
baba, 
torununun annesi yani kızının 
küçüklüğünü okurla paylaşırken, 
birden
ortaya torun çıkar ve torunla oynarken 
“Dur, 
dur geliyorum kızım. Yemeğin altını söndürmeyi unutturdunuz bana, torun lafa tuttu 
da.” 
diyerek bir anda aktüel zamana geçiş yapar; ancak, anlatı kişisi her ne kadar aktüel 
zamana geçiş yapsa da söz konusu zamanda modern döneme ait çağ, yıl, mevsim, ay, 
gün, saat, dakika gibi unsurlar olmadığı ve sadece şimdi yani an anlatıldığı için dairesel 
zamana en güzel örnektir. Bu anlatıdaki zaman mefhumu aslında sadece bazı şeylerin 
anlaşılması gerektiği oranda önemlidir.
Geçmiş, şimdi, geniş ve gelecek zamanın harmanlanarak verildiği ve çizgisel bir 
formatla kaleme alınmış hissi veren 
Uygarlık ya da İki Yaşlının Yükselişi’
nde (s. 16)
yazar, öykü zamanı ile öyküleme arasında gidip gelmelerle, anlatı figürlerinin 
yaşlılıklarında yaşadıklarını, hızlandırılmış bir film şeridi gibi okurlara gösterir: 

---

70 
Yaşlı, kamburu çıkmış bir adamdı (…), Karşı komşunun sapasağlam kocası durup dururken 
öl(dü) (…), Bir yandan adam yaşadı, bir yandan da yoldan geçenler çoğaldı. Yol genişletildi, 
asfaltlandı, cadde oldu (…), Önce ağaçlar kesildi. Sonra, çok yaşlı koca ve yaşlı karısı yeni 
yapılmış bir apartman dairesine taşındılar (…).
Benzer bir durum 
Eğrelti Otu
(s. 19) başlıklı küçürek öyküde vardır. Binlerce yıl 
önce tabiatta bulunan ve 
“Bugünkü ağaçların hemen hepsinden büyük”
olan ağaç 
neslinin binlerce yıl sonra yani şu anda 
“bir ot.”
olması, sanki göz açıp kapama 
zamanına eş değer bir sürede olmuş gibi anlatılmaktadır. Burada yazarın zamanı 
an’laştırdığını, diğer bir ifadeyle kırıp parçaladığını görürüz.
İncelenen küçürek öykülerde 
“Bin yıl önce, sabaha karşı, bir haftadır, hala, 
bugünkü, yavaş yavaş, binlerce yıl, ilk gecesinde, akşamları, sonra, eskiden, bütün gün, 
saat de tam yedi, beş dakika, 7 Temmuz 1977, gece, yaz” 
gibi zaman bildiren ifadeler 
kullanılmasına rağmen, bu örneklerin hepsi aslında zamanlar arasında bazen bir 
başlangıç bazen bir sonuç bazen de periyodik zamanı yavaşlatarak okurun da dışarıdan 
anlatıya dahil edilmelerini sağlayan unsurlardır, demek postmodern anlatıda zaman 
mefhumunun doğası gereğidir.