T. C. Bartin üNİversitesi sosyal biLİmler enstiTÜSÜ TÜrk diLİ ve edebiyati anabiLİm dali yeni TÜrk edebiyati biLİm dali 2000-2010 arasi küÇÜrek öYKÜde postmodern izler yüksek lisans tezi hazirlayan tezcan kurt danişMan prof

 
3.2.3. Ferit Edgü/ Do Sesi 
Ferit Edgü’nün 
Do Sesi
adlı öykü kitabında bulunan toplam 59 küçürek öyküde 
zaman mefhumu genellikle şimdiki, geçmiş, geniş zaman ve hikâye kiplerinin 
kullanımıyla açıklığa kavuşturulmuştur. 
Ferit Edgü’nün küçürek öykülerinde, zamansal ifadelerin anlatıcının anlatış biçimine göre 
şekillendiği ve kullanılan zaman kipleriyle belirginleştiği dikkat çeker. Öykü ve öyküleme 
zamanı, anlatıcının görüngü düzeylerine göre farklı şekillerde metne taşınır (Deveci, 2005, 57).
Bunun yanında zamanı belirten ifadelerle de karşılaşılır: 
“… bahar günleri, her 
sabah, gün doğarken (…) 
(s. 17)
, … yaz gelip geçmiş, denize düştüğünde (…) 
(s. 18)
, … 
çocukluğumda, sonra, bir an (…) 
(s. 40)
, … vaktim yok, gece yarıları, karanlık (…) 
(s. 
41)” gibi.
Ferit Edgü’nün öykücülüğünde önemli bir yere sahip olan zaman mefhumu, 
genel anlamda onun öykülerinde iki şekilde kullanılır: Öyküleme ve öykü zamanı. 
Annem, hasta döşeğinde, kulağıma, Niçin ölemiyorum? diye inliyordu. 
Ben de onu avutmak için, Ölürsün anneciğim, biraz sabret, ölürsün diyordum. 
Bir akşam, iş dönüşünde, Artık sabrım kalmadı, dedi. Babamı özledim. Babama kavuşmak 
istiyorum. 

---

66 
Babamı mı özledin? dedim hınzırca. 
Yok be yavrum, diye inledi. Senin değil, kendi babamı. 
Nasıl olsa yakında göreceksin anneciğim, dedim. 
Kim bilir, dedi. Oraya gitmeden ne söylesem boş (Edgü, 2002, 14). 
 
 
Do Sesi’
ndeki 
Beklenti 
adlı öyküde, öykü zamanı ile öyküleme zamanı 
arasındaki fark apaçık ortadadır. Yazar, aslında geçmiş bir zamanda cereyan eden bir 
olayı bize, gelecekte yani geleceğin şimdisinde anlatmıştır. Bir anlamda zamanlar 
arasında ışık hızıyla yol almış ve bize annesiyle arasında geçmişte geçen bir olayı, anlık 
bir hatırlamayla şimdi anlatmaktadır.
Benzer bir zaman kullanımını
 Düşüş 
adlı öyküde de görürüz:
 

Kent düşecek, dedi kadın. 
Kent düşmek üzere, ded, erkek. 
Kent düşüyor, dedi, -bir başka- kadın. 
Ağzından yel alsın, dedi, -bir başka- erkek. 
Ağzından yel alamadı, dedi, -aynı- kadın. 
Kent çoktan düştü bile. 
Nereden çıkarıyorsun, şom ağızlı, dedi, -aynı- erkek. 
Senin burada olmandan. Bir de kulağıma gelen uğultulardan, dedi kadın (Edgü, 2002, 28). 
Dikkat edilirse öyküde “
düşecek, düşmek üzere, düşüyor, çoktan düştü” 
ifadeleriyle gelecekten şimdiye doğru hızlı bir yolculuk söz konusudur. Bu yönüyle de 
daha birçok örneğin verilebileceği zamanlar arasındaki bu yolculuk ya da zamanın 
paramparça edilmişliği, postmodern anlatının doğasında var olan bir özelliktir.