T. C. Bartin üNİversitesi sosyal biLİmler enstiTÜSÜ TÜrk diLİ ve edebiyati anabiLİm dali yeni TÜrk edebiyati biLİm dali 2000-2010 arasi küÇÜrek öYKÜde postmodern izler yüksek lisans tezi hazirlayan tezcan kurt danişMan prof

3.3.5. Necati Tosuner/ Yakamoz Avına Çıkmak 
 
Şiir formatına benzer bir tavırla yazılan 
Yakamoz Avına Çıkmak
’taki (Tosuner, 
2012) küçürek öykülerde mekân sayısal manada azdır; ancak, kullanılan her mekânın 
imgesel düzlemde çok geniş mekânları anımsattığını ifade etmek gerekir. Şöyle ki, 
Acı 
Yağmur
’da (s. 3) kafayı üşüttüğü söylenen yaşlı bir kadının bulunduğu 
ev
, zorlukların 
olduğu bir mekân olarak tasvir edilirken, dışarıda yağan yağmur ise, bu sıkıntılardan 
belirli bir süre için de olsa kurtulmaya işaret eder.
Sadece insanların beş duyu organıyla algıladıkları ve algıladıkça da ona göre 
tavır aldıkları yerler mekân olarak kabul edilmez; aynı şekilde insan vücudu da ruhun 
mekânı olarak görebilir. Amaç eğer algılamak ve etkilemek/ etkilenmekse. Örneğin, 
Şimdi 
adlı anlatıda mekân bir insanın 
sırtı
dır. 
“Sırtımın güzelliğinde dolaşan ellerini. 
Onu tutan.. okşayan..sabunlayan, yıkayan, kurulayan, şaplaklayan ellerini… Derdimi 
benden alan ellerini 
(s. 8)”. Görüldüğü gibi yazar postmodernist bir tavırla hareket 
ederek tasavvur edilen mekân mefhumunun yerini, şeklini değiştirmiştir. Çünkü okur 
için artık olayın nerede geçtiğinin bir önemi yoktur. İstediği yerde zihnindeki olayları 
kurgulayabilmektedir 
(
Koçakoğlu, 2012, 136). Zira önemli olan bir simge olarak 
kullanılan mekânın algısal yönüdür. 
3.3.6. Refik Algan/ Umursamaz Uykucu 
Bozkır, kentin kalabalık meydanı, oda, kuyu, Sisyphos’un kanalları, ev, büyük ve 
pahalı binaların olduğu geniş ve bakımlı cadde, minibüs 
gibi yerler, Umursamaz 
Uykucu (Algan, 2007) adlı eserde kendine yer bulan mekânlardır. Bu mekânların 
çoğunda anlatı figürü olarak birey, var oluşsal sıkıntılarını ortaya koyar. Bozkırda bir at 
sürüsünü görüp bunlardan bir tanesinin ancak kuyruğundan yakalayabilen birey, buna 
pişman olur. Çünkü birey, atın kuyruğundan tutmuş ve orada durmanın ne kadar zor 
olduğunu, o anı yaşarken öğrenmiştir. Kuyruğu bıraksa yere düşecek ve arkadan 
gelenler onu ezecek ve belki de ölümüne sebep olacaklardır. En iyisi atın durmasını 
beklemektir; ancak, bu sefer at durduğu zaman sürüden kopacak ve yalnız kalacaktır. 
Dolayısıyla at, kendi evinde, yani bozkırda mutludur. Diğer atların duracağı da 
olmadığına göre, ona uymak gerekmektedir. Görüldüğü gibi mekân, geniş olarak 
düşünüldüğünde bozkır olmasına rağmen, dar manada atın kuyruğudur. Yansıtmacı 
(klasik) ve modern metinlerde, öykü figürünün bir atın kuyruğunda olması mümkün 

---

80 
değildir; ancak, yazar, Postmodernist bir tavırla, bir atın kuyruğunu bireyin yalnızlığını 
göstermek için çok güzel bir mekân olarak kullanmıştır. 
O Çok Geniş, Asfalt ve Bakımlı Bir Caddeydi
’de
 
(Algan, 2007, 17) modernizmin 
göstergeleri anlatının başlığına kadar işlemiştir. Modern caddeler geniştir, asfalttır bir o 
kadar da bakımlıdır. Bu caddelerin sağında ve solunda zenginlerin oturduğu binalar 
vardır. Bu geniş ve asfalt caddede sadece varlıklı insanlar en lüks arabalarıyla 
dolaşabilir. Bir at arabası o caddeye giremez. Girerse dışlanır, yalnızlığa terk edilir. 
Anlatıda tasvir edilen mekân modern metinlerde bolca bulunabilecek yerlerdir; ancak,, 
modernizmin büyüsü, bu mekânda olmaması gereken yaşlı bir adam ve onun sahip 
olduğu at arabasının sahneye çıkmasıyla bozulur. Belki bu yönüyle de yansıtmacı 
(klasik) metinlere benzetilebilir; ancak,, asıl postmodern durum ya da mekânın işlevi 
buradan itibaren başlar. Modernizmde insanları yalnız başka insanların değil, 
mekânların bile terk ettiği, yalnızlığa ittiği; sosyal boyutuyla düşünüldüğünde toplumda 
kopukluğun baş gösterdiği anlaşılır.