S h a n t a r a m

bilmen gerektiğini düşündüm
derler. Sonra da size 
gerçek denen iğrenç pastadan bir dilim uzatıp kendinize duyduğunuz bütün 
güveni yerle bir ederler. Bilmeniz gerektiğini düşündükleri o nefret bilgiyle 
hayat kalitenizi düşürürler. Gerçek dedikleri o şeyi öğrenmek size bir bok ka­
zandırmaz. Hatta onu size söyledikleri için nefret edersiniz onlardan. Bir de 
bunu dürüstlük kisvesi altında yapmazlar mı? Yok, efendim. Bana çirkin bir 
dürüstlükle değil, yaratıcı yalanlarla gelin.”
“Bugün seni çok dürüst gördüm, Didier,” dedi Kavita alayla.
“Beni en iyi senin anlaman gerekir, Kavita. Gazeteciler, avukatlar ve poli­
tikacılar. Bunlar asla bütün gerçeği söylememeni gerektiren meslekler. Çünkü 
eğer bildiklerinin hepsini söyleselerdi, medeniyet kavramı bir ayda çökerdi. 
Her gün yalanlar sayesinde hayatımıza devam ediyoruz. İşlerimiz için koşuş­
turuyor, rahatlamak için içiyoruz. Hayatımız gerçeklerden ibaret olsaydı, daha 
yolun başında takılıp düşerdik.”
“Seni seviyorum, Didier!” diye bağırdı Divya. “Sen benim kahrama- 
nımsın.”
“Sana inanmak isterdim,” dedi Naveen. “Ama şu yalancı şahitlik meselesi 
güvenilirliğinin altındaki tabureyi tekmeliyor sanki.”
“Yalancı şahitlik kalbinin sesini dinlemekle eşdeğer bence,” dedi Didier.

---

“Yani dürüstlük iyi bir şey,” diye atıldı Naveen parmağıyla Didier’nin kal­
bini işaret ederek.
“Ne yazık ki benim bile bağışıklığım bir yere kadar,” dedi Didier. “Efsanevi 
bir yalancı olduğumu iddia etmiyorum zaten. Güney Bombay’daki herhangi 
bir polise sorabilirsiniz. Neticede ben de insanım. Ara sıra dürüstlüğün cazi­
besine kapılabiliyorum. Şu anda size karşı dürüstüm ve bunu kabul etmekten 
utanıyorum. Yine de bol bol yalan söyleyin derim. Benim gibi mutlak bir dü­
rüstlükle yalan söyleyebilene dek yapın bunu.”
“Sen gerçekleri seviyorsun,” dedi Kavita. “Sadece dürüstlükten nefret edi­
yorsun.”
“Haklısın,” dedi Didier. “İnan bana, biri hakkında dürüstçe bütün ger­
çekleri açıklarsan, biri eninde sonunda sana bu yüzden zarar vermek isteye­
cektir.”
Sonrasında sohbet bölündü. Didier, Kavita’nın sözlerine katılırken, Naveen, 
Divyayla tartışmaya koyuldu. Ben de yanımdaki genç kadınla konuştum. 
“Tanışmaya fırsat olmadı,” dedim. “Ben, Lin.”
“Biliyorum,” diye mırıldandı çekingen bir tavırla. “Ben de Kavita’nın arka­
daşıyım. Aslında iş arkadaşıyız. Gazetecilik okudum. Staj yapıyorum.”
“Nasıl? Gördüğün kadarıyla mesleği sevdin mi bari?”
“Evet, bayıldım. Ama ben yazar olmak istiyorum. Sizin gibi.”
Şaşkınlıkla güldüm. “Benim gibi mi?”
“Kısa öykülerinizi okudum.”
“Efendim?”
“Beşini de. Hepsini çok beğendim. Aslında daha önce söyleyecektim ama 
utandım.”
“Pardon ama öykülerimi nereden bulduğunu öğrenebilir miyim?”
“Şey...” Kaşlarını çattı. “Ranjit verdi. Bay Ranjit yani. Onları okudum ve 
gerekli düzeltmeleri yaptım.”
Ağzım beş karış açık kaldı. Hırsımı ondan çıkarmam haksızlık olurdu ta­
bii ama duygularımı bastıramıyordum. Ranjit hikâyelerimi nereden bulmuştu? 
Nasıl? Lisa yapmış olabilir miydi? Ama neden? Bunu istemediğimi bilmiyor 
muydu?
“Bakın, yanımdalar,” dedi Sunita çantasına vurarak. “Bugün öğle yemeğini 
yalnız yiyecektim. Onları son bir kez okurum diyordum. Ama Bayan Kavita 
beni buraya davet etti.”
“Onları bana verir misin lütfen?”
Büyük bez çantasından bir dosya çıkardı.

---

Kırmızıydı. Hikâyelerimi farklı renklerde dosyaların altında derlemiştim. 
Kırmızı, din adamlarıyla ilgili kısa hikâyelerimin rengiydi.
“Ben bunların yayınlanması için izin vermedim,” dedim dosyayı karıştıra­
rak. Beş hikâyem de içindeydi.
“Ama...”
“Senin hatan değil tabii,” dedim usulca. “Ranjit’e bir not yazacağım. Sen de 
bunu ona ileteceksin ve bu konu burada kapanacak.”
“Ama...”
“Kalemin var mı?”
“Ama...”
“Şakaydı,” dedim yeleğimin cebinden bir kalem çıkararak.
Sonuncu hikâyenin son sayfasında yalnızca iki satır vardı.