S h a n t a r a m

Sakin ol,
diye yatıştırmaya çalıştım kendimi. 
Asıl endişelenmen gereken iş­
kenceci değil, psikiyatrisi yanı.
“Anladım,” dedim sesimin kulaklarımda çınlayan zırıltı gibi çıkmadığını 
umarak.
“Güzel. Şu İrlandalı. Onu aradığını duydum. Ben yerini biliyorum.”
Concannon. Bir an bana özel işkencecimi profesyonel bir işkenceci aracılı­
ğıyla bulmak kaldıramayacağım kadar ironik geldi. Dayanamayıp kahkahalarla 
gülmeye başladım.
“Özür dilerim,” dedim az sonra kendimi topladığımda. “Connannon’ın ye­
rini bildiğine sevindim. Onu aradığım doğru. Komik olan senin söylediklerin 
değildi. Concannon ın canını ne kadar acıtmak istersem isteyeyim, onda beni 
güldüren bir şeyler var. Ne olduğunu bilmiyorum ama ne zaman adı geçse, 
kendimi tutamıyorum.”
“Kuzenim Gulab gibi desene. Aileden üç kişi canını okuduk, ancak kendi­
ne geldi.”
“Şimdi ne durumda?”
“Şeyh oldu.”
“Hadi canım?”
“Bence de. Ama sırf benim kurşunlarımdan kurtulması bile mucizeydi. 
Kaldı ki diğerlerinden de paçayı kurtardı. Herkes onun kutsanmış bir kişi 
olduğuna inanıyor. Bu sayede kendine yeni bir kariyer edindi. Dadar yakı­
nındaki bir camide eteğine yüz sürmeye gelenlere hayır duası ediyor. Sana 
tavsiyem, şu İrlandalı’yı hemen öldürmen çünkü bu iş uzadıkça bunu asla 
yapamayacaksın.”
«'T* 
»
luareg...
“Ciddiyim,” dedi öne eğilerek. “Bu adam hakkında bildiklerinin hiçbir 
önemi yok. Asıl önemlisi bilmediklerin.”
“Daha fazlasını öğrenmeye bir itirazım yok,” dedim aklımı toplamak için 
müthiş bir çaba harcayarak.
“Concannon gerçeği arıyor.”
“Efendim?”
“Tıpkı benim gibi. Hep doğruların peşinde.”
“Yani senin eskiden yaptığın gibi, insanları konuşturuyor. Öyle mi?”
L

---

“Asıl tehlikelisi gerçek değil, onu nasıl bulacağını bilenlerdir. Senin İrlandalı 
da onlardan. Hakkındaki dosyaları inceledim. Bir nevi benim genç hâlim gibi. 
İşinde çok iyi.”
Ağzındaki dumanları üflerken tekrar güldü.
“Biri onları keşfetmene yardım edene dek, içinde hangi korkuları sakladığı­
nı asla bilemezsin,” dedi az sonra.
Benimle psikolojik bir oyun oynuyordu ve ben asla oyun oynamam. Cevap 
vermedim. Beni evine çağırmıştı ve er geç sadede geleceğini biliyordum. 
Nargileyi işaret etti. Bir nefes çektim.
“Khaderbhai’nin zamanında Şirket’te benden güçlüsü yoktu. Hem de hiç­
bir meclise gelmememe rağmen. Khaderbhai istediğim her çölde gizli bir su 
kaynağı bulabileceğimi bilirdi. Tıpkı istersem onun ağzından bile laf alabilece­
ğimi bildiği gibi. İşimde bu kadar iyi olduğumu bildiği için de, sadece iki seçe­
neği vardı. Ya öldürecekti beni ya da benden faydalanacaktı. Bak, bu cümlede 
senin için bir ders saklı.”
Israrla gözlerimin içine baktı.
“Öldürmekle ilgili olmasın lütfen.”
Tekrar güldü ve nargileyi işaret etti.
Iç.
Nargilenin lülesindeki közler kızıl bir renk alana dek derin bir nefes çektim 
ve dumanı kemerli odanın tavanına doğru üfledim.
“Bravo,” dedi. “Haşhaş içmeyen bir adama güven olmaz.”
“Neden? Çok mu ayık olur?”
“Hayır,” dedi gülerek. “Çünkü haşhaş konuşur ve konuşturur. Biz de soh­
betimize devam edelim.”
“Nasıl istersen.”
“İrlandalı’nın nefret ettiği sen değilsin. Abdullah. Sana saldırıyor çünkü 
bunun Abdullah’ı ne kadar inciteceğini biliyor.”
“Kimden duydun bunları?”
“İrlandalı’nın kız arkadaşının öldüğü gece onu görmeye neden gittiğini de 
biliyorum.”
Şaşkınlığımı gizleyemedim.
“Yanlış duymadın, dostum. Sevgilinin bu dünyadaki son gecesi hakkında 
çok şey biliyorum.”
“Nasıl?”
“Önce iç,” dedi nargileyi işaret ederek. “Bazı açıklamaların önemini tama­
mıyla kavraman için yarı transta olman gerekir.”

---

Şimdi anlaşıldı.
“Anladım,” dedim sesli düşünerek. “Üzerimde psikolojik bir deney yapıyor­
sun. Keşke beni de katsan da neler döndüğünü anlasam.”
Tuareg gülmeyi seviyordu ve tuhaf bir kahkahası vardı. Bir çıngırak gibi tiz 
ve yüksek ama asla inişli çıkışlı değil. Ona göre her şey aynı komiklikteydi belki 
de. Zira sesi ne yükseliyor ne de alçalıyordu.