S h a n t a r a m

L-

---

1
Ne var ki İngiliz gülü hiçbir açıklama yapmadan, hatta haber bile vermeden 
çekip gittiğinde Vikram yıkıldı. Sevdiği kadına evlenme teklif edebilmek içj
n
hareket hâlindeki bir trenin tepesinde dans edecek kadar cesur o hayat dolu 
genç adam gitti, yerine damarlarından kanı çekilen bir ölü geldi.
“Ufak tefek hırsızlıklara da başladı,” diye fısıldamıştı babası Vikram uyur­
ken. “Annesinin İncili broşunu almış. Bir de, şirketin emekli olurken bana he­
diye ettiği kalemlerden birini. Ona sorduğumda deliye döndü ve hizmetçileri 
suçladı. Ama onun yaptığını biliyorum. Uyuşturucu almak için satıyor onları."
Başımı salladım.
“Ne yazık,” diye iç çekti yaşlı adam. Gözleri dolu dolu olmuştu. “Ne büyük 
bir utanç.”
Yalnızca utanç yoktu. Acı ve endişe de vardı. Sevgi, evlerinde bir yabancıya 
dönüşmüştü çünkü. Bir zamanlar ben de bir yabancıydım. Eroin bağımlısıy- 
dım. Kendimi o kadar kaptırmıştım ki, uyuşturucu almak için para çalıyor­
dum. Bırakalı yirmi beş yıl oldu ve her yıl ondan biraz daha tiksiniyorum. Ne 
zaman bir bağımlı görsem kalbim sıkışıyor. Kendilerine karşı verdikleri savaş 
içimi acıtıyor. Bir zamanlar, ailemin evindeki yabancı bendim. Birine yardım 
etmekle insanın kendine yardım etmesi arasındaki o incecik çizgiyi bulmanın 
ne kadar zor olduğunu biliyorum. Hepsinin içten içe acı çektiğini ve defalarca 
öldüğünü biliyorum. Ve şunu da biliyorum ki, bazı sevgiler katılaşmadıkça asla 
hayatta kalamaz.
O gün, o sokakta, kaderin bana oynayacağı oyunlardan habersiz, hepimiz 
için dua ettim. Vikram, ailesi ve hiçliğin bütün köleleri için.

---

YİRMİ ÜÇÜNCÜ BÖLÜM
otoru Lisa’yla buluşacağım Kayani’nin karşısına park ettim. Trafik ışıkla­
rını gözleyerek iki derin nefes aldım ve kendimi yaya katili Bombay trafiğinin 
ortasına attım. Arabalar çılgınca üzerime sürüyordu. Hangisinin nereden gele­
ceğini kestirmek imkânsızdı. Bu ritimde dans etmeyi öğrenmezsen, ölürdün.
İntihar yolunun karşısında, restoranın kapısından geçtim ve dik, mermer 
basamakları çıkıp kafeye girdim. Bombay’ın Parsi çay ve kahvecileri arasında 
belki de en meşhuru, Kayani’nin menüsünde sıcak chili omletler, etli ve sebzeli 
börekler, sıcak sandviçler ve çeşit çeşit ev yapımı kek ve kurabiyeler vardı.
Lisa kalabalık mutfağı gören, en sevdiği masaya oturmuştu. Servis tezgâhıyla 
arasında yedi adım var yoktu.
Masaya doğru yürürken göz göze geldiğim garsonlarla gülümseyerek selâm­
laştık. Kayani bizim favori mekânlarımızdandı. Lisa’yla birlikte olmaya başla­
dığımızdan beri, iki yıldır her hafta ya da bilemediniz her iki haftada bir öğle 
yemeğine ya da akşam çayına buraya geliyorduk.
Onu öpüp masaya oturdum. Yer dar olduğu için her hareketimizde dizle­
rimiz çarpışıyordu.
Menüye bakmadan, 
“Bun musca?”
dedim.
Kayani’de en sevdiği atıştırmalık buydu. Taze pişmiş tereyağlı çörek yanın­
da kocaman bir fincanda gelen tatlı çaya banmak için üç parçaya bölünüyordu. 
Lisa başını salladı.
“Do bun musca, do chai,”
dedim garsona. İki tereyağlı çörek, iki çay.
Atif adındaki garson bakmadığımız menüleri alıp tezgâhın arkasındaki 
mutfağa siparişimizi seslendi.
“Kusura bakma, geç kaldım Lisa. Vikram’ı almaya Dennis’in evine gitmem 
gerekti.”
“Dennis mi? Şu durmadan uyuyan adam mı?”
“Hin. O.”

---

“Onunla tanışmak isterdim. Hakkında o kadar çok şey duydum ki. Adam kült- 
leşti resmen. Hatta Rish onu merkez alan bir enstalasyon yapmayı düşünüyor.” 
“İstersen seni oraya götürürüm ama onunla tanışacağını garanti edemem. 
Tek yaptığın, odanın ortasında dikilip adamı