S h a n t a r a m

açmamaya
çalışmak.”
“O da ne demek?”
“Uçuyor ya? Beni transtan uyandırmayın anlamında öyle diyor.”
Lisa güldü. “Tam benim kafadan.”
Lisa’nın sıra dışı şeyler yapan sıra dışı insanları ne kadar sevdiğini bilirdim. 
“Aynen,” dedim. “Onu ilk gördüğümde Lisa bu herife bayılır diye düşündüm.” 
“Bir şey yapacaksan, onu bir sanat hâline dönüştürmeksin.”
O sırada siparişimiz geldi. Çöreklere aç kurtlar gibi saldırdık.
“Vikram nasıl?”
“İyi değil.”
“Yine malum mesele mi?”
“Evet.”
Kaşlarını çattı. İkimiz de bağımlılığın ne demek olduğunu biliyorduk. 
İnsanın boğazını bir piton yılanı gibi sıkışını.
“Sence araya girmeli miyiz?”
“Bilmiyorum. Belki. Ailesine onu özel bir kliniğe yatırmalarını söyledim. 
Bakalım, bir deneyecekler galiba.”
“Paraları yeter mi?”
“Vikram’ın bağımlılığına yeter mi sanıyorsun?”
“Haklısın.”
“Ama mesele şu ki, henüz yardım almaya hazır değil bence. Hatta hiç değil.” 
Lisa bir an düşündü.
“Sen ve ben. İyi gitmiyoruz, değil mi?”
“Bu da nereden çıktı şimdi?”
“Di mi?” dedi usulca.
“İyiyle neyi kastettiğine bağlı.” Gülümsemeye çalıştım ama işe yaramadı. 
“İyi daha çok demek.”
“Tamam, daha çok yapalım öyleyse.”
“Kaçığın tekisin. Biliyorsun değil mi?”
Konuyu kaçırmıştım ve nereye varacağımızı bilmek istediğimden emin de­
ğildim.
“Beni tutukladıklarında,” dedim, “psikolojik bir teste tabi tuttular. Ruhsal 
durumumu değerlendirmek için. Sonunda mahkemeye çıkarılacak kadar aklı 
başında olduğum belgelendi. Onay belgesini veren psikiyatristin bile benim
mm

---

kadar normal olduğunu sanmıyorum. Senin anlayacağın, yargılanmak için akıl 
sağlığının yerinde olması lazım. Bu durumda, dünyadaki bütün mahkûmların 
akıl sağlığı tasdiklenmiş demek. Dışarıda psikologlara giden onca insanı düşü­
nürsen yakında akıllarının yerinde olduğunu bir tek parmaklıkların arkasında­
kiler kanıtlayabilecek.”
Lisa gözlerini bana dikmişti. Bakışlarında belli belirsiz bir gülümseme vardı.
“Elinde tereyağlı çöreğinle yine ağır muhabbetlere girdin.”
“Bugünlerde seni güldürmeye çalıştığımda bile beni ağır muhabbetler yap­
makla suçluyorsun.”
“Yine bana mı geldik?” dedi birden öfkelenerek.
“Hayır. Ben yalnızca...”
“Sen sütten çıkmış ak kaşıksın. Ben espriden anlamıyorum, öyle mi?”
“Lisa, lütfen.”
O sırada Atif tabakları almaya geldi. Lisa’yla konuşacak çok şeyimiz oldu­
ğunda en az iki, üç çörek yerdik ama sadece çay söyledim.
“Bun musca?"
diye sordu Atif.
“Hayır. 
Sirfchai.”
Sadece çay.
“Bir tane getireyim, paylaşın isterseniz,” diye üsteledi.
“Hayır. Sadece çay.”
“Thik,
’’dedi kaşlarını çatarak.
Sonra derin bir nefes alıp mutfağa seslendi.
“Do chai! Do chai lao. Bun musca yok! Tekrar ediyorum, bun musca yok!”
“Bun musca yok mu!”
diye bağırdı biri mutfaktan.
Lisa’ya, sonra Atif’a ve servis penceresinden kafasını uzatan aşçı, Vishal’a 
baktım. Elimi kaldırdım.
“Tamam. Bir 
bun muscaT
diye bağırdım.
“Evet,” diye haykırdı Atif zaferle. 
“Ek bun musca, do chai!”
Vishal heyecanla kafasını salladı ve sırıttığında bembeyaz dişleri göründü.
“Ek bun musca, do chai!”
diye yineledi neşeyle ve gaz ocağında kaynayan 
demliğin başına gitti.
“Neyse. Bu meseleyi de tatlıya bağladık,” dedim Lisa’yı yumuşatmak için.
Bunlar Bombay’da her gün yaşadığımız ve birlikte keyif aldığımız şapşal ve 
mutlu anlardı.
“Ne tuhaf,” dedi.
“Aman, Atif’ı bilmez misin? Hep...”
Sözümü kesti. “Ben dün de buradaydım. Karla’yla.”
“Ne?”

---

“Tıpatıp aynı sahne tekrarlandı.”
“Dur bir dakika. Dün Karla yla buraya geldin ve bana söylemedin, öyle mi?” 
“Neden söyleyeyim? Sen bana kimlerle görüştüğünü ya da dövüştüğünü 
anlatıyor musun?”
“Geçerli bir sebebim olduğunu biliyorsun.”
“Her neyse. Karla’yla buradaydık ve aynı garsonla aynı olayı yaşadık.” 
“Atif’la mı?”
“Karla da adını biliyordu.”
“Ben burada en çok Atif’ı severim. Onu herkes sever.”
“Anlamıyorsun.”
“Neyi? İlla Karla’yı mı konuşacağız?”
“Ha düşünmüşüz, ha konuşmuşuz. Ne fark eder?”
“Demek sen Karla’yı düşünüyorsun. Çünkü ben düşünmüyorum. Ben bizi 
düşünüyorum. Seni ve beni. Şu anda sadece biz varız.”
Kaşlarını çatıp peçetesini katlamaya koyuldu.
Az sonra çaylarla çörek geldi. Baktım Atif tepemizden ayrılmıyor, çörekten 
bir parça koparıp çayıma batırdım. Sevinçle kafasını sallayıp gitti.
“Kusura bakma,” dedi Lisa peçeteyi okşayarak. “O kadar boktan bir haya­
tım oldu ki, ona buna sarıyorum işte.”
Hikâyesini defalarca dinlemiştim. Hep farklı ama özünde aynıydı ve her 
zaman bir kere daha dinlemeye hazırdım.
“Biliyorsun, kimse bana kötü filan davranmadı. Öyle bir şey değil. Annemle 
babam harika insanlar. Sorun bende.”
“Sende bir sorun yok, Lisa.”
“Var.”
“Öyleyse bile sevilmeyecek bir şey değil.”
Bir parça çöreği çayına batırdı. Bana söylemeye çalıştığı her neyse, onu an­
latmanın başka bir yolunu arıyordu.
“Sana geçit törenini anlatmış mıydım?”
Gülümsedim. “Evet ama Kayani’de değil.”
“Her yıl ana caddede Kurucular Günü şenlikleri yapılırdı. Herkes geçit tö­
renini izlemeye gelirdi. Yürüyüşe lise bandosu da katılırdı. Kocaman bir kayı­
ğımız vardı...”
“Gösteri arabası değil miydi o?”
“Evet, evet. Okul aile birliği yaptırmıştı. Her sene başka bir temaya uygun 
süslenirdi. Hatta bir sene beni onun tepesindeki bir tahta oturttular. O senenin 
teması Özgürlük Meyveleri’ydi. Kayığı...”

---

“Araba.”
“Ay, takıldım kayığa. Her neyse. Arabayı meyve ve sebzelerle süslemiştik. 
Ben Özgürlük Güzeli olmuştum.”
“Kim bilir ne fıstıktın.”
Güldü.
“Kocaman bir meyve sebze yığınının üzerinde oturuyordum. Etrafım pa­
tateslerle çevriliydi. Ve bütün cadde boyunca bir kraliçe gibi halkı selamlamak 
zorundaydım.”
Elini kaldırıp o selamlamayı taklit etti.
Atif bir kez daha tabaklan toplamaya geldi. Sonra tek kaşım kaldırarak 
bana baktı. Avucumu masanın üzerine doğru tuttum. Şimdilik bir şey lazım 
değil,