S h a n t a r a m

Buraya kadarmış...
Ve birden başladığı gibi hızla bitti. Akrepler geri çekildi ve Concannon’ın 
etrafını sardı.
Naveen’le sadece bir anlığına başlarımızı çevirdik ve Didier’yi gördük. Elinde 
bir silah vardı. Onu gördüğüme daha çok sevinemezdim. Tıpkı Concannon’ın 
demin yaptığı gibi, gülümsüyordu. Yalnız değildi. Yanında Abdullah da vardı.
Gruptan hafifçe ayrıldığımızda, Abdullah, Didier’nin otomatik tabancalı 
elini usulca indirdi.
Bir an derin bir sessizlik oldu. Akrepler kavgaya devam etmekle kaç­
mak arasında bocalıyordu. Tezgâhların arkasında korkuyla bekleyenlerin 
sık nefes alıp verişlerini duyabiliyordum. Hiç durmadan akan trafik bile 
yavaşlamıştı.
Concannon o sırada konuşarak büyük bir hata yaptı.
“Senden mi korkacağım, Iranlı pislik?” diye böğürdü Abdullah’a doğru yü­
rüyerek. “İkimiz de ne mal olduğunu bilmiyoruz sanki.”
Abdullah’ın da silahı vardı. Concannon’ı bacağından vurdu. Etraftakiler 
bağırarak sağa sola kaçıştı.
İrlandalı sendeleyerek yürümeye devam etti. Ama sopasıyla Abdullah’a sal­
dırmaya kalkışınca aynı bacağına ikinci kurşunu yiyip yere düştü.
Abdullah silahını iki kere daha ateşledi. Hanuman’la Danda arkaya doğru 
devrildiğinde onların da bacaklarından vurulduğunu fark ettim.
Kaçabilecek durumdaki Akrepler arkalarına bile bakmadan tabanları yağ­
ladı. Concannon gerçek bir mücadeleciydi. Dirseklerine dayanarak hediyelik 
eşya tezgâhlarına doğru süründü.
Abdullah iki büyük adımda onun tepesinde bitti. Ayağını İrlandalı’mn sır­
tına bastırdı.
“Aşağılık köpek,” diye bağırdı Concannon tükürükler saçarak. “Elinden ge­
leni ardına koyma! Hadi! Ne bekliyorsun, pislik?”

---

Bacağı kan içindeydi. Abdullah namluyu Concannon’ın alnına dayadı ve 
silahı ateşlemeye hazırlandı. Yakındakilerden çığlıklar yükseldi.
“Yeter, kardeşim!” diye bağırdım. “Dur.”
Bu kez bir dostu yatıştırma sırası Didier’deydi. Abdullah’ın kolunu yavaşça 
indirdi.
“Bir sürü görgü tanığın var. Şimdi olmaz, dostum.”
Abdullah tereddüt ediyordu. İçgüdüleri ona bambaşka bir şey söylüyordu. 
O anda kendi hayatından çok Connannon’ı öldürmeyi önemsediğini biliyor­
dum. Yanına gittim.
Hapiste yanlış bir iş yapmamam için araya girenler olmuştu. Hayatım ka­
dar kalbimi de kurtarmışlardı.
“Akrepler biraz uzak durmaları için polise para yedirmiş besbelli,” dedim. 
“Birazdan gelirler. Tüyelim hadi.”
Abdullah ayağını Concannon’ın sırtından çekti. İrlandalI hiç beklemeden 
sokağa doğru süründü.
Kaldırıma iki araba yanaştı. Akrepler, Concannon’la diğer yaralı gangsterle­
ri arabaya bindirip içi turist dolu bir taksiye çarparak kaçtılar.
Naveen Adair kolunu Divya’nın omzuna atmıştı. Stajyer gazeteci, Sunita 
da yanlarındaydı.
“İyi misin?” diye sordum Divya’ya.
“Erkek değil misiniz? Topunuzun canı cehenneme,” diye çemkirdi.
“Sen?” diye sordum Sunita’ya.
Kırmızı dosyayı göğsüne bastırmıştı. Titriyordu.
“İyiyim,” dedi. “Ama bir ricam olacak. Gerçi şimdi sırası değil belki ama... 
Suratın kan içinde, farkındasın değil mi?”
“Ne istiyorsun?” diye sordum.
Dosyayı bana verip Ranjit’e yazdığım notu gösterdi.
“Bunu ona ben verebilir miyim?”
“Ah. Ben...”
“Lütfen. Ranjit bir ara beni sürekli taciz etti. Beni bu zevkten mahkûm 
etme. Hem titrediğime bakma. Açım da ondan. Yoksa bu bir iki saat bana o 
kadar iyi geldi ki.”
Didier’yle Kavita yanımıza geldi.
“Didier, Sunita’ya telefonunu verip ona Ranjit’in ofisine kadar eşlik eder 
misin, lütfen?”
“Elbette. Hadi, sen git artık, Lin.”
Biraz ileriden bir silah sesi geldi.

---

“Lisa, Carmichael Yolundaki galeride,” dedim çabucak. “Oraya da bir uğ-
rasan?
«T
1
»
lamam.
“İyi olduğundan emin ol. Hatta birkaç gün yanında kal.”