S h a n t a r a m

yetmişinci
 
bolum
jK^açak hayatı kendi duvarlarını kendi örer. Salon barışçıl arkadaşlarımla 
ve aynı zamanda, tehlikeli silahlarla doluydu. Her birini özenle bulundukları 
yerden aldım ve bir saldırıya karşı ön kapıya yığdım. Dairemin bir gün dost­
larımın istilasına uğrayacağını hiç düşünmemiştim tabii.
Odaya dönüp Jasvvant’ın gaz ocağına yer açmak için bir köşeye iteklediği 
notlarımla defterlerimi topladım.
“Hey millet,” dedim.
Herkes sırıtarak kafasını kaldırdı.
“Bu gece davetsiz misafirlere hazırlanıyordum ama onlar yerine davetsiz 
dostlar geldi.”
Hepsi güldü. Bazıları el çırptı.
“Yanlış anlamayın. Başımın üstünde yeriniz var. Jaswant’ın ileri görüşlü­
lüğü sayesinde bol bol yiyeceğimiz, içeceğimiz ve diğer ihtiyaçlarımız mevcut 
neyse ki.”
Yine el çırptılar.
“Ama davetsiz misafirler için birkaç tuzak hazırlamıştım.”
Gözlerini kırpıştırarak bana baktılar. Bir espri patlatmamı bekler gibi bir 
hâlleri vardı.
Boş bir kitap rafının köşesindeki palayı aldım.
Elimde palayla, “Keyfinize bakın,” dedim. “Ben diğer silahları toplaya­
cağım.”
Hâlâ gözlerini kırpıştırıyorlardı. Didier bir maske takmıştı ve o bile gözle­
rini kırpıştırıyordu.
“Vay canına,” dedi Charu’yla Pari.
Palayı yatağımın üzerine koyup etraftaki bıçakları, tabancayı, iki sopayı ve 
muştaları topladım. Geriye bir tek Vikrant’ın uzak mesafelere fırlatmak için 
tasarladığı bıçaklar kalmıştı. Onlar da balkonun köşesindeydi.

---

“Acınası ölçüde paranoyaksın,” dedi Diva. “Ya da acınası ölçüde haklı.”
“Paranoyaklığa vaktim yok,” dedim gülerek. “Sokaklar beni indirmek için 
fırsat kollayan adamlarla dolu.”
Silahı yeleğimin cebine koydum. Onu binanın bir yerine saklayamazdım 
çünkü kimseye güvenemezdim. 
Senin silahınla birinin öldürülmesi kötü ¡ans
getirir,
demişti sevgili Farid bir keresinde. 
Ha silahınla sen birini vurursan o
daha beter tabii.
Silaha ihtiyaç olursa, Didier’yle Oleg’in tabancaları vardı. Bir ihtimal, işler 
sarpa sarabilir ve çatışmalar Bombay’dan başka şehirlere sıçrayabilirdi. Ve bazı­
ları bunu fırsat bilip ava çıkmaktan geri durmazdı.
Dominic’le iki saat sonra bir tura daha çıkacaktık. Bu arada o evine gidip 
bir şeyler yiyecek, biraz kestirecek ve yeniden görevinin başına geçecekti. Şehir 
bu hâldeyken, polislerin bütün izinleri iptal edilmişti.
Yemeği boş verip uyumayı planlamıştım ama odam insanlarla doluydu 
ve yatağım yerlerde sürünüyordu. Gece kendi kendini çoktan planlamıştı 
anlaşılan.
Salona geçip ocağın yanma oturdum ve bir muzla birkaç badem atıştırdım. 
Bal kavanozundan yarım bardak kadar bal içtim. Sonra bir bardağa süt doldu­
rup üç yumurta kırdım. Üzerine biraz zerdeçal ektim ve sonuna kadar içtim.
Kızlar hayretle beni izliyordu.
“İğrenç,” dedi Charu.
Gerçekten güzel bir kızdı. Bir an ona az sonra yeniden yollara dökülece­
ğimi ve yemeğin pişmesini bekleyecek kadar vaktimin olmadığını açıklamak 
istedim. Ama aşk acısı çekiyordum ve o ufacık gurur kırıntısının beni güçten 
düşürmesine izin veremezdim.
“Bir tane de sana yapayım mı?” diye sordum.
“Iyyy,” dedi Charu.
“Neydi o? Bir sihirbazlık numarası filan mı?” diye sordu Pari.
“Sihirbazlık numaralarına meraklıysanız, Didier’ye başvuracaksınız, Bayan 
Pari,” dedim.
“Vay canına,” diye atıldı Charu. “Hadi, Didier. Bize bir gösteri yap.”
“Şöyle heyecanlı bir şey olsun,” dedi Pari.
Az sonra muhabbet yine eski kıvamını bulmuştu. Her kafadan bir ses çıkı­
yordu. Silahları yatak odamın penceresiyle komodinin arasına koydum.
“Korku filmine bağlarsak, onlara ihtiyacımız olacak,” dedi Oleg arkamdan.
“Silahların yerini bilenler her zaman tehlikededir,” dedim.
“Hiç