S h a n t a r a m

Dos Rasta
deniyordu. Ya da On Yol. Etrafı bi­
nalar ve birçok dar sokakla çevriliydi. Şekli kabaca bir daireyi andırıyordu ve 
halka ait meydanlardan biri gibi görünmesine rağmen aslında herkesin elini 
kolunu sallaya sallaya girebileceği bir yer değildi.
Mahalle sakinleri meydana bakan pencerelerden sarkmış, 
Das Rastada
olan 
biteni izliyordu. Bazıları sebze meyve, pişmiş yemekler ya da diğer öteberiyle 
dolu sepetleri sarkıtıp çekiyordu. Etraftaki dar sokakların ağzında müthiş bir 
insan kalabalığı vardı.
Meydanın tam ortasına yığılan tahıl ve baklagil çuvalları bir insanın iki 
katı boyunu aşmıştı. Ve bu çuval piramidinin basamaklarından Katil Motorlar 
üyeleri bizi izliyordu.
Tahtın en üst basamağında, liderleri Ishmeet oturuyordu. Sihizm mezhe­
binden olduğu için saçlarını hiç kesmemişti. Ama diniyle alakası bununla sı­
nırlıydı.
Uzun saçlarını bir türbanın altına toplamamıştı. Özgürce beline kadar ini­
yorlardı. İnce, çıplak kolları sayısız cinayetini ve çete zaferlerini betimleyen 
dövmelerle kaplıydı. İki hançeri dar kotunun kemerine taktığı süslü kılıfların- 
daydı.
“Selamünaleyküm,”
diye selamladı Abdullah’ı. Gelişimiz onu hiç mi hiç 
kaygılandırmamıştı. Çuval tahtında rahatça oturuyordu.
“Aleykümselam,”
dedi Abdullah.
“Yanındaki köpek suratlı herif kim?” diye sordu Ishmeet’in yakınında otu­
ran bir adam Hintçe. Sonra başını çevirip gürültüyle yere tükürdü.
“Adı Lin,” diye yanıtladı Abdullah. “Shantaram da derler. Khaderbhai’nin 
yanındaydı. Dilimizi bilir.”
“İster Hintçe bilsin, ister Pencapça. Bana ne?” dedi adam beni nefretle sü­
zerek. “Hatta kıçında bir sözlükle gezse ne yazar? Ben bu köpek suratın burada 
işi ne diyorum.”
“Sen köpeklerden benden daha iyi anlarsın,” dedim Hintçe. “Ben buraya 
köpeklerle değil, kime nerede nasıl saygı göstereceğini bilen adamlarla birlikte 
geldim.”
Adam önce irkildi. Sonra hayretle başını iki yana salladı. Cüretime mi şa­
şırmıştı yoksa Hintçeyi sokak çeteleri ağzıyla konuşmama mı emin değildim 
doğrusu.

---

“Bu adam benim kardeşim,” dedi Abdullah, Ishmeet’e. “Ona edilen k 
bana gelmiş sayarım.”
“Öyleyse neden doğruca sana söylemedim, İranlı?” diye sordu adam. | 
“Allah aşkına, bir söylesene,” dedi Abdullah. 
U
Bir an derin bir sessizlik oldu. Etrafımızda tahıl çuvalları, su testileri, içç.
Abdullah şüphesiz en az üç adamını indirecekti. Bizim de elimiz armu
rin sonradan intikam için burayı basmasını göze alamıyordu.
Gözlerini kocaman açtı. Gülümsemesini lekeleyen hurma kalıntısını far! 
ettim.
“Abdullah’ın kardeşi,” dedi bana bakarak, “benim de kardeşimdir. Gelir 
Birlikte bir 
bhang
içelim.”
adamla aynı hizaya oturdum.
Ishmeet ileride motorları parlatan bir adama seslendi. “Raja! Bize sandaly
• I”
getir!
Adam, Abdullah, Fardeen ve Hussein’e tahta tabureler verdi. Başkaları d 
uzun bardaklarda açık yeşil 
bhang
ve kalın bir çubuk getirdi.
Marihuana sütünü Ishmeet gibi bir dikişte içtim. Ishmeet gürültüyle geğ 
rip bana göz kırptı.
“Bizon sütü,” dedi. “En tazesinden. Bir damlası adamı kendine getirir. B 
âlemin kralı olacaksan kendi bizonunu kendin yetiştireceksin.”
“Doğrudur.”
Çubuğu yakıp iki derin nefes çektikten sonra bana verdi. Burnundan çıka 
dumanları bir taşın yarıklarından süzülen buhara benzettim. Ben de bir neft 
aldım ve çubuğu Ishmeet’in sağ koluna verdim.
cek kasaları, baharat torbaları ve diğer malları taşıyan adamlar hâlâ hareke 
hâlindeydi. İnsanlar hâlâ pencerelerinden sokağı izliyordu. Çocuklar hâlâ göl 
gede oyun oynuyordu.
Ama Katil Motorlar üyeleriyle dördümüz arasındaki havaya tuhaf bir dut 
günlük çökmüştü. Bu, bilinçli bir silahlara davranmama anıydı. Kanla güne 
ışığı arasına sıkışan bir gölge.
Katil Motorlar tek bir kelimeyle çatışmayı başlatabilirdi. Ama Abdullah’; 
saygıları vardı. Hem de korkuyorlardı tabii. Ishmeet’in gülümseyen gözlerin 
baktım. Belli ki çuvaldan tahtının etrafına saçılabilecek cesetleri sayıyordu.
toplamayacaktı elbette. Avluda en az bir düzine Katil Motor vardı. Birçoğu d 
etraftaki binalardaydı. Ishmeet böyle bir kavgadan sağ kurtulsa bile bizimkile
Abdullah’a baktım. Gözlerini Katil Motorlardan ayırmadan başını salla 
dı. Çuval yığınına tırmanıp Ishmeet’in biraz aşağısına ama bana hakaret ede

---

DAĞ GÖLGESİ ■ 51
Deminki gergin anlar çoktan unutulmuştu. Çubuğu tüttürüp bir arkadaşı­
na geçirirken dizime vurdu.
“Kadın artistlerden en çok hangisini seversin?”
“Eskilerden mi, yenilerden mi?”
“Yenilerden.”
“Karisma Kapoor.”
“Eskilerden?”
“Smita Patik Sen?”
“Her daim Rekha,” diye iç çekti. “Hepsinin kralı. Bıçak taşıyor musun?” 
“Elbette.”
“Görebilir miyim?”
Bıçaklarımdan birini kılıfından çıkarıp ona uzattım. Açma kapama 
mekanizmasını bir uzman edasıyla inceledi. Sonra pirinç sapını parmakları 
arasında bir çiçeğin sapı gibi nazikçe tuttu.
“Güzelmiş,” dedi bıçağı kapayıp bana uzatırken. “Ustası kim?”
“Sassoon Limanı’ndaki Vikrant.”
“Ah, çok iyidir. Benimkini görmek ister misin?”
“Tabii,” dedim uzattığı bıçağı alırken.
Sokak dövüşüne uygun bir sustalıydı. Bilhassa sırtta derin ve geniş bir de­
lik açmak üzere tasarlanmıştı. Sapı genişti ama bıçak kısmı hızla daralıyordu. 
Kanın akışını kolaylaştırmak için kenarına çentikler atılmıştı. Bu testere dişler 
vücuda yumuşak bir yerden saplanıp eti parçalar ve yaranın hemen kapanması 
zorlaşırdı. Sapı pirinçti ve kapalı bir yumruğa rahat bir şekilde oturuyordu. 
Kan çıkarmak için değil, öldürmek içindi.
“Umarım hiçbir zaman birbirimizle dövüşmek zorunda kalmayız,” dedim. 
Bıçağı kılıfına koyarken sırıttı.
“Anlaştık,” dedi. “Sen ve ben dövüşmeyeceğiz.”
Bana elini uzattı. Duraksadım çünkü onun gibiler böyle sözleri ciddiye alır­
dı. Ben de çetelerimiz düşman olursa onunla dövüşmeyeceğimin garantisini 
veremezdim.
“Pekâlâ,” dedim eline vurup parmaklarını kavrarken. “Ne olursa olsun dö­
vüşmek yok.”
Yine sırıttı.
“Sana söylediklerim için özür dilerim,” dedi Hintçe.
“Unut gitsin.”
“Aslında ben köpekleri severim. Kime sorsan söyler. Buradaki sokak köpek­
lerine ben bakıyorum.”

---

“Boş ver. Önemli değil.”
“Ajay! Söylesene, ben köpekleri sevmez miyim?”
“Çok sever,” dedi Ajay.
“Şu köpek muhabbetini kesmezseniz, tekmeyi yiyeceksiniz,” dedi Ishm
Ya sabır çekercesine başını çevirdi.
“Abdullah? Sen benimle ne konuşacaktın?”
Abdullah tam ağzını açmıştı ki, avluya on tane işçi girdi. İki uzun, boş 
arabasını çekiyorlardı.
“Yol açın!” diye bağırdılar. “Allah çalışanı sever. Çuvalları almaya gel 
Eski çuvallar dışarı, yeni çuvallar içeri. Yol açın!”
Bununla birlikte başkalarının canına mal olabilecek bir işi müthiş 
lakaytlıkla yapmaya koyuldular. Katil Motorlar’ın oturduğu taht dakik 
içinde yerle bir oldu. Çuvalların üzerinde oturan adamlar kendilerini yı 
buldu.
İşçiler çuvalları arabalara yüklemeye devam ederken Ishmeet düşmeme!
1
için kollarını iki yana açarak tahtından indi. Abdullah’ın tepesine dikildi. Bet 
de oturduğum yerden kalktım.
Politikacı lakaplı Fardeen hemen kalkıp taburesini Ishmeet’e doğru itti. 
Katil Motorların lideri, Abdullah’ın yanma oturdu ve sıcak çay getirmelerini I 
söyledi.
Çaylarımızı beklerken işçiler de işlerini bitirdi. Deminki yığının yerinde! 
şimdi yalnızca çıplak taşlar kalmıştı. En sert adamların bile gözlerinden yaş 
getirecek kadar baharatlı, tarçınlı çaylarımızı içtik.
İşçiler açık alana yeni çuvallar getirmişti. Dakikalar içinde Katil Motorlar 
için yepyeni bir taht şekillenmeye başladı.
Ishmeet belki de krallığının bu kadar çabuk yıkılmasının utancıyla ilgisini 
bana yöneltti.
“Sen... yabancı. 
Das Rasta y
t nasıl buldun?”
“
Ji
,” dedim beyefendiye denk saygınlıkta bir terim kullanarak, “Ben asıl 
buraya nasıl bu kadar rahat gelebildiğimizi merak ettim.”
“Geleceğinizden haberimiz vardı,” dedi Ishmeet kibirli bir tavırla. “Kaç kişi 
olduğunuzu ve düşman olmadığınızı biliyorduk. Dilip amca var ya? Hani şı 
gazete okuyan ihtiyar?”
“Evet. Evinin içinden geçtik.”
“Doğru. Dilip amcanın koltuğunun altında bir düğme var. Ona bastı mı 
avludaki zil çalar. Bize kimin geldiğini, dost mu düşman mı olduklarını o haber J 
verir. Sadece Dilip de değil. 
Das Rasta
'nın her yerde gözü kulağı var.”