S h a n t a r a m

tını. Hayat şablonlarımızın bazen en narin şeylerde ya da müphem yollar­
da karşımıza çıkması ne tuhaf değil mil Bizler bulduklarımızdan, tecrübe
ettiklerimizden, değer verdiklerimizden ve içimizde sakladıklarımızdan
onlara dönüşüyoruz.
Ben de seni buldum, Shantaram. Seni biriktirdim. Sen hayatımın
Ellerim titremeye başladı. Öfkeden ya da üzüntüden. Hangisi bilmiyordum. 
Kendime onun yasını tutma hakkını tanımamıştım. Marine Lines mezarlığın-
yordum çünkü gömülmesine bizzat yardım etmiştim.
Yüzümü ateş bastı. Buna rağmen kafamın tepesi ürperdi. 
Canım oğlum...
Hakkımdaki tüm gerçekleri öğrendiğinde korkarım benden nefret ede­
ceksin. Eğer başarabilirsen affet beni. Gece ve karanlık bütün ağırlıkla­
rıyla üzerime çöktü. Belki de herkesle ilgili bütün gerçekler bilinseydi, şu
koca dünyada nefret edilmeyen tek bir kişi bile kalmazdı. Ama savaşa
gitmeden bir gece önce yazılan bir mektupta dürüst olmak icap eder.
Bazılarının bana duyduğu nefreti hak etmediğimi söyleyemem. Ve şu an
ten. O sadece insanların ihtiyaçlarını gidermeye geldiği bir yerde çalışan jy^ 
insandı ve tamamen içinden öyle geldiği için gülüyordu.
Hintlilerin kalplerinin en derinlerinden akan bu iyilik, bütün ulusun g
c
. 
çek bayrağıdır. Hindistan’a tekrar tekrar gelmenize sebep olan ya da sizi orad
O mektubu okumak istemiyordum. Geçmişimi gömdüğüm mağaranın ka-1 
pisim yeniden aralamak istemiyordum. AmaTariq mektubun Sri Lankadan so 
ettiğini söylemişti. Onu okumak zorundaydım. Bir kabine girip kapıyı kilitle
Bugün Ingilizlerin, adına bilye dediği küçük, mavi bir cam küreyi elimde
tutarken Sri Lankayı düşündüm. Söz verdiğin gibi, oraya benim adıma
gidecekleri. Cam küreyi yerde bulup aldıktan sonra uzun bir süre ona bak-
oluşan birer koleksiyonuz aslında. Bazen bilerek ya da bilmeden sonunda
renklerinden birisin. Diğerleri gibi, sen de benim sevgili evladımsın.
daki anıt mezarını bile ziyaret etmemiştim. Ölüsünün orada olmadığını bili-

---

onların hepsine tek söyleyebileceğim şu: Topunuzun cehenneme kadar
yolu var!
Ben bu hayatı, bu mirası yaşamak üzere dünyaya geldim. Bana neye
mal olursa olsun bunu yapmak için doğdum, insanları kullanıyor muyum?
Elbette. Onları kendi çıkarlarım doğrultusunda hareket etmeye zorluyor
muyumi Evet. Adam öldürüyor muyum? Hem de karşımda duran herkesi.
Ben bu sayede korunuyor, bununla güçleniyorum. Ben büyürken etraf m-
dakiler yok oluyor. Çünkü kaderimin bana çizdiği yoldan gidiyorum. Ama
kalbimde bir yanlış yok ve dualarımda samimiyim. Her nasılsa senin bunu
anladığını düşünüyorum.
Seni hep sevdim. Daha tanıştığımız ilk geceden. Hatırlıyor musun? Seni
Kör Şarkıcıları izlemeye götürmüştüm. Bu da hakkımda öğreneceğin bü­
tün kötü şeyler kadar gerçek. Kötü şeyler de gerçek. Bak, açıkça söylüyorum
işte. Ama iyiler de öyle. Gerçi onlar yüreğin gerçekleri. Hissettiklerimiz ve
hatırladıklarımız dışında hiçbir anlamları yok. Seni seçtim çünkü sevdim
ve seni seçtiğim için seni seviyorum. Bütün gerçek bu, oğlum.
Allah beni yanına alırsa ve bu mektubu okuduğunda ben ölmüşsem
üzülme. Kafamda bir sürü soru var ve onlara yalnızca Allah cevap ve­
rebilir. Hem ruhum çoktan seninkine ve kardeşlerininkine karıştı. Asla
korkma. Ben hep yanında olacağım. Kaybolduğunda, düşman sayıca sen­
den üstün olduğunda ve kendini terk edilmiş hissettiğinde babanın eli
hep omzunda olacak. Kalbimin seninle ve bütün kardeşlerinle olduğunu
bileceksin.
Dindar bir adam olmadığını biliyorum ama lütfen, izin ver, ruhum
seninle diz çöksün. Her gün kısacık bir duaya vakit ayır. Dua ettiğinde
bazen ziyaret edeceğim seni.
Son bir öğüt daha. Başkalarının kalplerinde bulduğun gerçeği sev. Ve
kendi kalbindeki sevginin sesine daima kulak ver.
Mektubu zarfına koyup cüzdanıma yerleştirdim. Zarf açıktı. İlk satırdaki 
kü­
çük, mavi bir cam küre
kelimelerini hâlâ görebiliyordum. Birden yüreğim hop 
etti.
Elini gördüm. Tarçın rengi teninde parlayan akşam ışığını gördüm. 
Konuşurken denizde doğan narin yaratıkları andıran uzun ve ince parmakla­
rını oynatışı geldi aklıma. Gülümsediğini gördüm. Düşüncelerinin, mavi cam 
kürenin yansıdığı kehribar rengi gözlerinden fışkıran ışığını gördüm. Ve onun 
için yas tuttum.

---

Bir an bizi buldum. Üvey babamı ve onun evlatlık oğlunu, yargıların vç 
hataların ötesinde bir yerdeydik. Bağışlandığımız ve arındığımız bir yerde.
Yaşanmamış bütün sevgiler hayata karşı bir günah aslında ve yas tutmak da 
sevmenin bir yolu. O an onu hissettim. Acımın ve hasretimin geri dönmesine 
izin verdim. Bakışlarındaki gücü, hoşuna giden bir şey yaptığımda nasıl gurur­
landığını ve gülüşündeki sevgiyi hatırladım. Özledim. Kaybettiğim insanı çok 
özledim.
Bir yerlerde içi kan dolu bir davul çalıyordu. Birden ter bastı, nefes alama­
dım. Kılıca yapıştım. Buradan çıkmalıydım.
Geç kalmıştım. Yıllardır öfkeden duvarların ardında sakladığım bütün ke­
derler gözyaşı olup aktı. Böğürerek ağladım.
Buhranımın arasında görevlinin, “Efendim?” diye seslendiğini duydum. 
“Tuvalet kâğıdı bittiyse yenisini getireyim.”
Güldüm. Bombay beni yine kurtarmıştı.
“Yok, iyiyim,” diye seslendim. “Yine de teşekkürler.”
Kabinden çıktım. Kılıcı yine lavabonun kenarına koydum ve soğuk suyla 
yüzümü yıkadım. Aynadaki görüntüme göz attım. Berbattım ama daha kötü­
lerini de görmüştüm. İyi kalpli görevliye bir bahşiş daha verdim ve lobiye çıkıp 
Lisa’nm masasına doğru yürüdüm.
Lisa yalnızdı. Gümüşi pırıltıların oynaştığı koyu renkli suya bakıyordu. 
Camdaki yansıması da ona bakıyordu. Lisa bu fırsatı kaçırmayıp kendini hay­
ranlıkla süzdükten sonra beni gördü.
Zor bir gündü. Katil Motorlar, Sanjay Meclisi ve Ranjit, hepsi üst üste gel­
mişti. Bir de Sri Lanka tehdidi vardı tabii. Evet, zor bir gündü.
Bana döndü ve hassas sezgileriyle yüzüme kazman o kayıp ve yaralı aşka 
baktı.
Konuşmaya başladığımda parmağını dudaklarıma bastırıp beni öptü. Bir 
anlığına yine her şey yolundaydı. Bizimkisi tuhaf bir sevdaydı. O bana âşık 
değildi ve ben de ona âşık olamazdım. Ama birlikteyken gece aydınlanıyor 
ve gün ışığı o kadar iyi geliyordu ki, kendimizi asla kullanılmış ya da sevgisiz 
hissetmiyorduk.
Kocaman pencerelerden körfeze vuran dalgaları izledik. Arkamızda tepsile­
riyle dolanan garsonların aksi cama vuruyor ve ortaya dalgaların üzerinde yü- 
rüyorlarmış gibi bir görüntü çıkıyordu. Siyah gökyüzü denizin üzerine çöküp 
ufku gizlemişti.
Zamanı geldiğinde, kendinizden başka suçlayacak ya da yalvaracak birini 
bulamazsınız. Ve sonunda sizinle birlikte doğanların üzerine kattıklarınızın bir

---

DAĞ GÖLGESİ - 81
elin parmaklarını geçmediğini anlarsınız. İşte o eşsiz katkılar bizim zaten oldu­
ğumuz insana eklediklerimiz, bizim bir başkası tarafından anlatılabilecek tek 
hikâyemiz.
Khaderbhai beni biriktirdiğini yazmıştı. Ama koleksiyoncu ölmüştü ve 
ben hâlâ onun yarattığı ve dünyaya bıraktığı suç müzesinde sergileniyordum. 
Sanjay beni yeni silah anlaşmasını denemek için kullanmıştı. Bu da bir noktayı 
açıkça anlamamı sağlamıştı. Bir an önce o koleksiyonun bir parçası olmaktan 
çıkmalı ve yeniden özgürlüğümü kazanmalıydım.
Lisa elimi tuttu. Bir süre sessizce durduk ve denizin uçsuz bucaksız kederine 
resmedilen iki solgun yansımadan ibaret kaldık.

---

---

---