С а д р и д д и н а й н и й э с к и м а к т а б

чойни яхшигина ҳазм қилиш ва келажак 
учун ҳам садақага
йўл очиб қўйиш, юзи қоралиги билан ясаган эди. Одинадан
бошқа одам бўлганда эҳтимол домулланинг бу афсоналарига ишо-
ниб, тағин бошқа нарсалар ҳам садақа қилар эди.
Заводда ишлаб бир оз тарбия олган, айниқса февраль инқилоби
намойишларига қўшилиб муллаларнинг найранглари тўғрисида
бирмунча с.ўзлар эшитган Одина, бу валдирашларга сира ишонма-
ди ва домулланинг ёлғончилиги ва паст ҳимматлигига ичидан
кулди. Шундай ҳам бўлса ўз маслаҳати учун кўринишда ўзини
унинг сўзларига ишонгандек қилиб кўрсатди.
Одина имомнинг «дўосини» олгандан кейин уйига қайтди. До-
мулла ҳам уни узатгач, Арбоб Камол уйига қараб югурди, уни
кўриб, салом-алик ўрнида:
— Суюнчи бер. Одина келди. Энди бу қочокдан ўз ҳақингни
ундириш чоғи етди. Лекин ҳақингни ундирганда менга ҳам улуш
чиқаргин, давлатннгдан бир қозон қайнатнб бола-чақалар билан
ҳақингга дуо қилайлик,— деди.
Арбоб Камол чой пули ваъдаси билан имомни қувонтиргандан
кейин ўгли Ибодни отга миндириб, қози ноиби мулла Мардихудо-
ни топиб келмоққа жўнатди.
Бу кеч Арбоб Камол уйига қишлоқнинг «мен» деган каттала-
ри йиғилган эдилар. Ноиб мулла Мардихудо билан имом мулла
Хакираҳ, албатта, бу йиғилишнинг гули эдилар. Ёғлиқ палов тор-
тилди, кўк чой қуйилди, қандолат, майизлар улашилди, сўз бўлса
қандай қилиб Одинадан Арбоб Камол «ҳақи»ни ундириш устида
борар эди. Йиғилиш бу масалада шу қарорга келдики, эрта билан
Одинани чақириб, мачит олдига келтирадилар. Қози ноиби уни
қамашга ҳукм қилиб қўрқитади. «Катталар» бўлса орага тушиб,
шу йўл билан сулҳ қиладиларки, Одина Арбобнинг «ҳақи»ни
тамом тўлагунча 
унга ишлаш тўғрнсида тилидан хат берадир.