С а д р и д д и н а й н и й э с к и м а к т а б

йўқлигимда 
биров 
сўраб 
келса, 
кишлоққа
юбор.
Кечагига ўхшаш одам келса: шу ерда ётинг, эрталаб келади-
лар,— дегин,— деб уқтирди.
Туркман қайтаётиб, чойдан ортган битта зоғорани Етимга
бериб:
— Оч қолсанг, ейсан, эҳтиёт бўл, яна «қуролли итлар»
қўлингдан тортиб олиб емасин, яхшироқ ишла,— деб тайинлаб
чиқиб кетди.
Чойдан кейин ҳам Етим кўп вақтини гупсар ва қайиқ ҳайдашга
сарф этди, яъни туркманнинг қавлига унинг бугун пешиндан кейин
қилган иши ҳам «унчалик баракали бўлмади»...
Етим ҳаммадан кўра туркманнинг қишлоққа бориб келишини
ҳисоблашга эътибор берди: у ҳар куни соат ўн бир, ўн иккиларда
қишлоқдан келиб, Етимнинг иш унумини кўздан кечирар ва
у билан бирга чой 'ичиб, кечки овқат учун битта зоғора қол-
дирар, баракалироқ ишлашга даъват этиб, яна қишлоғига ке-
тарди.
Етим туркманнинг келиб-кетиш вақтини аниқ билиб олгач,
ўзининг иш вақтларини ҳам белгилади: у ҳар куни эрталабки бир
неча соатлик вақтини гуисар ва қайиқ ҳайдашга сарфлаб, куннинг
ўрталарида тўрт-беш соат экинзорда ишлар эди.
Бора-бора у гупсар ва кемани дарё ўрталарига олиб бориб,
сувнинг оқимида ҳам ҳайдай бошлади ва бунда ҳам анча тажриба
орттирди. Бундан ташқари, у сувда сузишни, сув остига шўнғиб,
нафас олмай узоқ туришни ҳам машқ қилди. Экинзорлардаги иш-
лари ҳам анча юришиб кетди. Етим экинзорни ўтоқ қилиб,
экинларни гулдай яшнатиб юборди. Туркман ҳам Етимнинг бу
ишларидан жуда хурсанд бўлар, баъзан уни «Офарин», «Бара-
калла», деб мақтар:
— Яхшироқ ишлайвер, худо хоҳласа, яқин орада бирон серпул
қочоқ келиб қолар, сени у билан бирга сувдан бепул ўтказиб