С а д р и д д и н а й н и й э с к и м а к т а б

Шу найт мақаллий ҳукуматнинг икки қоровули дарё лаби билан
Етим томон кела бошлади. Етимнинг кўзи улар билан тўқнашганда
у қўрқиб кетди ва: «Мақсадга эришаман деб турганимда қўлга
тушсам-а», деб ўйлади.
— Ҳа, қочок, ҳорма!— деб бир иосбон отдан тушиб кемага
чиқди-да кемадан гупсар, Етимнинг йиртиқ-ямоқ уст-бошлари ва
бир дона зоғорадан бошқа ҳеч нарса топмади. У зоғорани қўлида
ушлаб турган ҳолда Етимдан кимлигини, бу ерда нима қилаётга-
нини сўради.
— Кема ҳайдашни машқ қилиб юриб эдим, сизларни кўриб
тўхтаб қолдим,— деди Етим. У Етимнинг қўл-оёғини боғлаб, кема-
дан чиқармоқчи бўлганда, иккинчи посбон:
■
— Қўявер! Бу бола қочгани билан нима иш қила олар эди.
Зоғорани олиб келавер,— деди.
Ҳалиги одам Етимни ўз ҳолига қўйиб, кемадан чиқиб, отига
минди ва зогорани иккига бўлиб, бир бўлагини еб, отини елдириб
кетди. Улар кўл ва қамишзорни бир айланиб, яна дарё лабида
ғойиб бўлдилар. Етим посбонлар олдида кемани қора уй томонга
қараб ҳайдади, лекин посбонлар узоқлашгач, яна дарё лабига
келиб тўхтади.
Қоронғилик тушди. Осмондаги юлдузлар милтиллашидан
бошқа ҳеч қандай ёруғлик йўқ. Ҳатто Амунинг саргиш лойқа
сувида юлдузларнинг акси ҳам кўринмас эди. Етим учун ул-
кан ишни бошлаш фурсати етган эди. У кемасини дарёнинг
ўртасига қараб ҳайдади ва бирон одам кўриб қолмасин деб,
ҳар эшкак эшганда ортда қолаётган дарё қирғогини кўздан ке-
чирарди...
У дарё лабида икки кишининг қорасини кўрди, «аввал менга
шундай кўринаётгандир, шу қоронги кечада бу ерда одам нима
қилади», деб ўйлади. Лекин кўи ўтмай ўша қоранинг одам экани
аниқ билинди. Уларнинг бири югурганича, иккинчиси секинроқ
дарё томон келар эди.