С а д р и д д и н а й н и й э с к и м а к т а б

бошига урадилар.
Мон қандай қилиб «каллакобак» балосидан қутулнш йўлини
тонолмасдан танг қотдим.
Хайрият халфа мени қувватлаб:
— Уни ўз ҳолига қўя беринглар,— деди,— унинг отаси жуда
ё.мон одам.
Халфанинг отамни «ёмон одам» дегани менннг кўнглимга
нақадар қаттиқ теккан бўлса ҳам, унинг бу сўзи билан «калла-
кобак» азобидан қутулганим учун ундан миннатдор бўлдим. Энди
мен учун бу каби балолардан қутулишга яхши бир йўл топилган
эди, қачон бўлмасин болалар менга тега кўрсалар, мен халфага
қараб, дод солиб:
-- Е болаларингни йиғшнтириб ол, ё бўлмаса ўйинларингизни
отамга антаман,— дер эдим.
Халфа ҳам мени дарҳол болалар чангалидан қутқариб қолар
эди. Халфа домланинг узун таёгини олиб, болал^рни бир бошдан
уриб ўринларига ўтказди ва данакбозлик жандалини бартараф
қилгандан кейин:
— Болалар, энди навбат беданабозликка! — деди...
Аммо бу ўйинга болаларнинг кўнчилиги рағбат кўрсагишмади,
чунки халфа ва Аҳмаддан бошқа болаларнинг беданалари йўқ
эди.
— Бизда бедана бўлмаса, нима билан ўйнаймиз?— дейишди
болалар.
Халфа бўлса бунинг ҳам иложини топди:
— Бнзнинг иккаламнз боданаларпмизнн уриштирамиз, сизлар
«болагаров» богланглар!— деди.
123
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

— Дуруст, ундай бўлса, бнз уйларнмизга бориб нул ё даиак
крлтирайлнк,— дсйишди болалар.
— Маъқул! 
деди халфа.
Нолаларнниг кўии котди, халфа қолган болалар билан тнтилган
бўйраларни қайтадан жой-жойига ёйдилар, фақат ҳужранинг
ўртасидаги катта охурнинг ўрта белидан бир нарча орни тўгарак
шаклида очиқ қолдирдилар...