С а д р и д д и н а й н и й э с к и м а к т а б

у йиғилганлардан талаб қилди:
— Ҳар кнм нимага қудрати етса, яъни нонми, пулмн, мева-
човами, ўрик-мағнзми келтириб берсин, ҳикоянинг қолганини
сўнгра айтаман,— деди.
Болалар ва ёш ўсмнрлар ўз уйларига қараб югурдилар, ҳар ким
маддоҳга бир нарса келтириб берди. Мен ҳам уйга бориб, онамдан
бир ҳовуч ўрик олиб келтириб маддоҳга бердим.
Маддо.ҳ йигнлган пулларни киссасига солди ва нарсаларни
хуржунига тиқиб:
— Ҳикоянинг давомини келажак ҳафтада келиб айтиб бера-
ман,— деди ва эшагига минмоқчи бўлди.
— Давомини ҳозир айтиб беринг! Агар нарса оз йнғилган бўлса,
яна озми-кўпми йиғиб бериб, сизни хурсанд қиламиз,— ден ёшлар
қанча ялинсалар ҳам маддоҳ унамади ва эшагига миниб жўнамоқчи
бўлди.
Шу вақтда ёшлардан бири:
— «Хар мурд!»— деб товуш чиқарди.
Ҳамма бирдан:
— «Ҳар мурд, хар мурд»...— деб маддоҳга ёпишдилар ва уни
эшакдан агдариб босиб ура бошладилар.
— Вой ўлдим, қўйиб юборинг, ҳикоянинг давомини ҳозироқ
айтиб бераман!— деб бақирар эди маддоҳ.
— Сизнинг ҳикоянгиздан ҳам «хар мурд» қизнқроқ,— доб
ёшлар уни яна урар эдилар.
Охирида маддо.ҳ ҳолдан кетди, энди додлашга ҳам кучи етмас
эди.
— Энди буни сувга босамиз, кўтаринглар!— деб биров овоз
берди.
Ҳамма бирдан ёпишиб, жони чиқаёзган маддоҳни кўтардилар
ва уни бизиинг қишлоқиинг ўртасидан оқадиган «Мазранган»
ариғига ташладилар.
Маддоҳ сувга ташланиши билан оғирлиги сабабидан шўнгиб
кетган бўлса ҳам жон талвасасй билан сузиб сувнинг юзига чиқди-
да, суза бошлади. Аммо ёшлар уни курк товуқни сувга нишгандай
пишар, шўнғитар эдилар.
Охирида маддоҳ ювмоқ учун тахтага олинган ўликдай бўлди,