С а д р и д д и н а й н и й э с к и м а к т а б

унутиш, ўз мусибатларнни Шарнфнинг бошига келган фалокат-
ларига қараганда йўқ санаш даражасида таъсир қолдирган эди.
Эндн Шариф Одина кўзига, «нотаниш бир киши ёки оддий», сарой-
бон Шариф бўлпб кўринмас, балки фалокат, зулм ва ҳақсизлик
ўтида эриб, нокланиб гавдаланган инсоният гавҳари бўлиб кўринар
эди. Шунпнг учун Одина бу гал ундан тўгридан-тўғри ўз хонадони
аҳволини сўрашга ботнрлик қила олмай, уни ва ўзини юиатнш
йўли билан деди:
— Виродар! Ғам е.ма, қайғурма! Дунёда, айниқса, бизнинг
Кўҳистонда муснбатга тушган ва фалокат кўрган ёлғиз мен билан
сон эмасмиз, балкн кўн шарифлар, кўн однналар жафо зиндо-
нида тупроққа апланган ва айланмоқдалар, агар гамзада ва алам-
дийда ёлгиз мену сен бўлсак эдик, оламдан ному нишонсиз йўқо-
лпб кетиши.миз мумкин эди, жафо кўрганлар кўп, зулмга дучор
бўлганлар саноқсиздирлар. Вукун бўлмаса эртага бу мазлумлар
қўзгалиб, бизни бу ҳолга солганларни ер юзидан еунуриб ташла-
жаклар. айниқса, Россня меҳнаткашлари майдонга отилиб, импе-
раторнинг тожи тахтларини, сармоядорларнинг дабдаба ва ҳаша-
матларинн ер бплан яксон қилган бир замонда бу инқнлоб тўфо-
нига бизнинг арбоб ка.моллар, мулла хакнраҳлар, хонлар, беклар,
амирлар, мпргазаб ва ясовулбошилар бардош бера олмайдилар. Бир
кун олдинроқ ё кепинроқ - тожик меҳнаткашлари ҳам Россия
меҳнаткашларининг ёрдам ва раҳбарликларига суянганлари ҳолда
ўз мақсадларига етиб, ўз меҳнатларининг самарасига ўзлари эга
бўлажаклар. Ву ҳолда менинг ва сенинг маҳв бўлиб кетиши-
мнздан сира гам ейилмаса ҳам бўлади, шу йўлда дастлабки қур-
бонлар қаторига киришимиз биз учун кагта шарафдир.
Сенинг саргузаштингни эшитшн билан мен шу даражада ўзим-
ни унутдимки. агар бувимнинг шафқати. Гулбибининг муҳаббати