С а д р и д д и н а й н и й э с к и м а к т а б

Гуландом билан Ибод ёшлари етиб, орқа-ўнгларини таниган-
дан кейин ота-оналарининг кўзлари олдида уялиб, бундай ўйин
(келпн-куёв ўйини) ўйна.масалар ҳам, насқам ерларда шундай
ҳазил-мазахлашиб, бир-бировларидан лаззат олишни ташламас-
лар эди. Бора-бора бу ҳазил-мазахлар чин севгига айланиб,
ошиқ-маъшуқлик муносабати орага тушган, лекин бу вақтларда
оталарнинг бу борадаги фикрлари ўзгарган эди.
Арбоб Камол Гуландомнн келин қилгудай бўлса, талайгина
харажатланшпга мажбур бўлар эди; чунки Шоҳназар ўзини замо-
нанинг одамшавандаларидан санаб, қизини арзон-гаров қўлдан
чиқиб кетишига рози бўлмас эдн, у, катта «тўққиз»лар, етарли
«қалин»лар олнб, «менинг қизшмга шунча нарса келдн», деб
дўст-душман орасида фахрланиб, катта тўйлар беришни тилар
эди.
Аммо Арбоб Гуландо.м ўрнига Гулбнбини қўлга тушира олса,
бир томондан харжсиз келин туширган бўлур, иккинчи томондан,
Ойшабиби билан Одинадан ўч олган бўлиб, халқ орасида донғи
чиқар, халқ бир-бирига: «Арбоб Ка.молга нанжа солиш дуруст
эмас, Одина унга ҳурматсизлик қнлгани учун ватангадо бўлиб,
қайлиги Арбобнинг чўрилигига тушди», деб ишларини билиб қи-
лар эди.
Арбоб Камол шу мулоҳазалар билан халқ орасида: «мен Шоҳ-
назарнинг қизини келин қилмайман, чунки унинг ҳуснн ўглим-
га муносибмас, етимча бўлса ҳам, Гулбнби менга келин бўлишга
арзийдиган ҳуснга эгадир», деб юрар эди.
Бу сўзлар Шоҳназарнинг қулогига чалиниб, иззати иафсига
тегдн, у ҳеч бир кишига маслаҳат қилмасдан, қизини Омонбоқи
деган бир кишига фотиҳа қилдириб қўйди.
Омонбоқи ёши элликдан ошган киши бўлиб, уч марта уйланган,
ҳар уч хотини ҳа’м ўлган, энди унинг уйини «шум» санаб, ҳеч
ким қизини унга бермайдилар, шунинг учун бўпдоқ яшашга маж-